Na twee heerlijke wandelingen, het maken van onze smoothie, Roy uit te zwaaien naar zijn werk, is het tijd voor mijn volgende ochtend ritueel: Facebook. Gisterochtend stroomde mijn tijdlijn vol met berichten en negatieve koppen zoals ‘Hoe twee diëtisten ons bang maken voor een gekookt ei’, ‘Ik dacht dat we gezond aten’ en ‘We zijn de weg kwijt over wat gezond is’. Ik lees de artikelen en scan de social media accounts van Merel & Tessa van The Green Happiness en Karin Luiten. Ik weet dat ik ook vandaag weer minimaal 1x de vraag moet beantwoorden wat ik er nu van vindt en of ik Team Green Happiness ben of Team Karin Luiten. Lastig…
Toen ik in 2011 net als ondernemer begon, zochten mensen nog naar de juiste content strategie voor o.a. Facebook. Langzaam begonnen mensen hun ideeën, meningen en oordelen te delen. Eerst heel voorzichtig, aftastend hoe ver ze konden gaan en wat verantwoord was naar steeds iets verder, grover en eerlijker. Want tja, wie leest dat nou eigenlijk? Inmiddels is iedereen journalist, alleskenner, wetenschapper, psycholoog en psychiater. Op Facebook. Dat dan weer wel. Ergens heb ik deze afslag gemist. Hoe hard ik het ook probeer, hoe erg ik mijn best ook doe, het lukt mij gewoon simpelweg niet. Hoe kan ik een oordeel vormen over een situatie die ik niet ken, mensen die ik niet persoonlijk ken of laat staan alle gevoelens en andere factoren ken? Oordelen is voor mij hetzelfde als beoordelen. Waar het grootste verschil is dat beoordelen draait om een ervaring te delen die je uit eigen hand hebt meegemaakt of hebt ervaren. Oordelen daarentegen doe en kun je op basis van alle feiten. Nu ben ik een enorm gevoelsmens. Als er iets is waar ik weinig mee kan… You get the picture. Als je wilt dat ik ergens een oordeel over geef, dan wil ik de betreffende persoon recht in de ogen aankijken, zijn/haar verhaal laten doen, voelen hoe het zit en heel misschien dan… Geef ik mijn oordeel. Waarbij ik mij dan toch weer afvraag, wie zit daar op te wachten? Mijn oordeel… Wie ben ik om iets te vinden van jouw leven? Ik geef je liever een knuffel om je te laten weten dat je er niet alleen voor staat omdat ieder mens pieken, dalen, hoogtepunten, pijn en teleurstellingen meemaakt.
Gesproken over ‘ik’. Naast koans en mantra’s, zijn er diverse tools en manieren om terug te keren naar je eigen ik. Een super fijne en leuke manier is bijvoorbeeld met Mindvoel Remindertjes. Uitgerekend vandaag, trok ik dit kaartje:
Qua oordelen over een ander, kan ik heel kort zijn. Ik doe het zeldzaam. Als ik het al doe is het face-to-face of in gedachten, nooit op social media. Alle oordelen die ik tot nu toe over een ander heb gemaakt, draaien altijd om mij. ‘Ik vond iemand niet leuk omdat hij niet de tijd wilde nemen en gehaast was? Kon ik dat maar, wat vaker nee zeggen, ook al denk ik dat vaak te doen!’ ‘Net een interview gemaild en vervolgens een mail terug met spel fouten, grrrrrr. Crap, dit is pijnlijk herkenbaar, volgens mij doe ik dit ook altijd.’ Waar één vinger naar de ander wijst, wijzen er 4 naar jezelf. Het is een feit.
Terug naar mijn dilemma, ben ik Team Green Happiness ben of Team Karin Luiten? Ik kan met trots zeggen dat ik compleet meningloos ben en zowel Merel, Tessa als Karin welkom zijn voor een knuffel.
En… Hoe ziet jouw spiegel eruit?
