Vandaag is het alweer tijd voor het laatste deel van de reeks bevallingsverhalen en tips van andere bloggers. Voordat ik hiermee begon, gruwelde ik van bevallingsverhalen en was ik als de dood om bijvoorbeeld uit te scheuren. Sommige verhalen heb ik gelezen met ingehouden adem maar ze hebben allemaal één ding gemeen; ze zijn stuk voor stuk magisch! In dit laatste artikel deelt Giulia van Bij mama thuis haar verhaal, net zoals Kim van Kimsdailythings, Marguerita van Marstyle.nl, Linda van Mamaliefde en Ingrid van Blogs by Ingrid. Heel veel inspiratie- en leesplezier!
Voordat we gaan beginnen…
Super leuk dat je op het punt staat om dit blog artikel te lezen! Zoals je weet is Claire’s Mission een lifestyle blog met een missie en is deze heerlijke reeks met bevallingsverhalen en tips, compleet iets anders dan dat je van mij gewend bent. Maar aangezien ik in verwachting ben van een wonder, is dit wel iets wat ik ook enorm graag met je wil delen. En ik ben gezegend met prachtige vrouwen, geweldige bloggers en fantastische mama’s die één voor één hun verhaal en tips met je willen delen. In totaal bestaat deze reeks uit 3 artikelen, voor deel 1 klik hier en voor deel 2 klik hier. Vandaag is het alweer tijd voor het laatste deel! 😀
Heb je vragen? Stel ze gerust! Dit mag onderaan het artikel, op social media of rechtstreeks aan de blogger.
Laten we van start gaan…
Giulia van Bij mama thuis :
‘’Een geplande keizersnede, niet echt de bevalling waar ik al die jaren van had gedroomd. Ik hoop nog steeds vurig ooit een natuurlijke bevalling mee te mogen maken, maar toch vond ik ook deze bevalling prachtig! Omdat het een geplande bevalling was, verliep alles heel rustig en soepel. Oké, behalve die ruggenprik dan die in eerste instantie niet werkte. Er was echter geen haast, iedereen was vrolijk en ik voelde mij wonderbaarlijk ontspannen! Toen de ruggenprik eenmaal wél werkte, was het voor mijn gevoel een kwestie van seconden voordat het doek voor mijn gezicht weggehaald werd en de gynaecoloog ons dochtertje uit mijn buik tilde. Tranen sprongen in mijn ogen! Nee, dit was niet hoe ik het jarenlang voor mij had gezien, maar dit was ook prachtig! De verpleegkundige die al de hele middag bij ons was nam ons dochtertje over en bracht haar naar een tafel een paar meter verderop. Onder mijn toeziend oog mocht mijn man het laatste stukje navelstreng afknippen en haar eerste luiertje aandoen. Binnen no-time bracht hij haar in zijn armen naar mij en lag ze op mijn borst! Van wat er in mijn buik gebeurde, kreeg ik niets meer mee. Onze Ella was geboren!
Eenmaal op de uitslaapkamer mocht ze heerlijk bij mij komen drinken en toen het gevoel in mijn benen terugkeerde werden we samen naar de afdeling gebracht. Minder dan 48 uur later reden we als kersvers gezinnetje naar huis! Natuurlijk had ik veel pijn, maar er werd goed voor mij gezorgd en het viel mij echt gigántisch mee. Na 8 dagen liep ik voor het eerst achter de wandelwagen en vanaf dat moment ging het in rap tempo bergopwaarts! De kraamverzorgster, verloskundigen en gynaecoloog gaven allemaal aan dat ik erg snel herstelde. Mijn conditie vóór de bevalling zou daar wel eens iets mee te maken kunnen hebben gehad. Aangezien er voor het ondergaan van een keizersnede nou eenmaal niet heel veel tips te geven zijn, zou ik je daarom in ieder geval deze mee willen geven: zorg dat je er zo fit mogelijk in gaat, dan geef je je herstel in ieder geval al een goede start!’’
Kim van Kimsdailythings :
‘’Ik maakte mij niet heel erg druk over de bevalling en heb ook geen bevallingsplan geschreven. Ik ben meer een gevoelsmens die dat op dat moment wel bekijkt. Wel vond ik het een beetje spannend omdat ik niet goed wist wat ik kon verwachten.
De 19de kreeg ik af en toe al last van mijn rug, best grappig want ik had voor de grap gezegd dat ik dan zou bevallen. Ik was op dat moment 38+1 weken zwanger. Mijn vriend was die hele dag aan het werk en toen hij thuis kwam zei ik dat ik steeds wat vaker last van mijn rug kreeg. In lichte paniek zette hij nog even de box in elkaar want die stond nog niet klaar. Ik had toevallig wel die week, omdat iedereen er zo op aandrong, de vluchttas klaargezet. Later op de avond heb ik voor de zekerheid toch even de verloskundige gebeld en die zei dat ik toch wat regelmatiger een wee zou moeten hebben. Zie je wel, dacht ik toen. Niks aan de hand.
Toch heb ik die hele nacht niet geslapen omdat ik echt weeën kreeg. Mijn vriend werd om 5:00 uur met de vraag hoe vaak ik nu een wee had. ‘Om de drie minuten’ was mijn antwoord. Toen heeft hij de verloskundige gebeld en een half uur later was de beste man er. Ik had op dat moment 3-4 cm ontsluiting. Nu gaat het toch wel echt beginnen dacht ik. De verloskundige zou om 9:00 uur weer komen en toen het zover was zat ik op 7 cm. Dat schoot lekker op! Ons kindje komt echt op de 20ste! Toen belde de verloskundige naar het ziekenhuis (want dat was onze wens) maar het ziekenhuis was vol! Hoe kan een ziekenhuis nou vol zijn voor een bevalling?! We mochten toen kiezen voor een ander ziekenhuis maar eigenlijk had ik daar totaal geen zin in. Ik lag heerlijk op mijn eigen bed in mijn eigen omgeving, mijn vriend kon lekker naast mij liggen en het belangrijkste; alles ging goed. Dus hebben we op dat moment besloten dat het een thuisbevalling werd.
Om 10:00 uur werden mijn vliezen doorgeprikt, alsof er een warme vloedgolf uit kwam. En een klein half uur later mocht ik gaan persen. Ik dacht dat het 3 keer drukken zou zijn en je kind eruit was, maar dat viel even tegen. Een uur ben ik bezig geweest (wat normaal schijnt te zijn) en ik vond het heftig. Het deed zeer en ik deed voor mijn gevoel maar wat. Uiteindelijk stak het hoofdje eruit en toen ben ik maar blijven persen. En toen was daar onze zoon! Hij werd op mijn buik neergelegd en we hoorden dat het een jongetje was. Welkom Tijs!
Het voelde heel bijzonder, gek, speciaal maar ook heel mooi dat het vrouwenlichaam hiervoor gemaakt is. Ik kan terugkijken op een fijne, vlotte bevalling en daar ben ik heel blij mee. Ik denk dat het vooral ook zo snel ging omdat ik gewoon echt relaxt was en achteraf was het zo fijn om thuis te bevallen. Ik kan het iedereen aanraden!’’
Marguerita van Marstyle.nl :
“Ja een bevalling doet pijn, maar het is ook het moment dat jij als vrouw het meest in je kracht staat. Je hoeft daar geen angst voor te hebben, probeer die te parkeren. Je lijf neemt het namelijk over. Er komt een dusdanige hoeveelheid hormonen vrij, dat je – ondanks de pijn – in een soort roes verkeerd. Mijn ex-man blijft zeggen dat hij mij nog nooit zo kalm heeft gezien als tijdens de bevallingen van onze dochters. Dat vond ook mijn nichtje, die tijdens beide bevallingen als dienstdoende verpleegkundige in het ziekenhuis heeft geholpen. Op televisie zie je vaak van die krijsende, panische vrouwen, maar dat is niet nodig en je maakt het vooral voor jezelf extra moeilijk en pijnlijk als je tijdens de bevalling zo in je angst gaat zitten. Vertrouw op jezelf en op je lichaam. Voel je oerkrachten. Geloof mij, als een stresskip zoals ik kalm, krachtig en rustig zonder kunstgrepen haar bevallingen kan doen, kun jij het ook. Mits er medisch natuurlijk niets misgaat.”
Linda van Mamaliefde :
‘’Mijn oudste liet erg lang op zich wachten en met 42 weken zwangerschap was er een afspraak gemaakt om ingeleid te worden in het ziekenhuis. Daar zag ik erg tegen op, want ik wilde graag thuis bevallen. Gelukkig vond zij dat ook en kwamen aan het eind van de avond de weeën op gang. In het begin lag ik alleen in bed en probeerde ik de tijd te doden met het kijken van Netflix, ik was bang dat het nog wat valse weeën / harde buiken waren waar ik al even last van had. In het begin ging dat nog wel, maar op een gegeven moment werden ze veel heftiger en was ik erg blij dat mijn man tijdens de haptonomische zwangerschapsbegeleiding had geleerd hoe hij door middel van drukpunten de pijn kon verlichten. Het duurde even voor ze heel regelmatig waren,. Maar.. Lang leve de weeën timer app op de telefoon!
Rond middernacht was het toch echt zo ver dus tijd om de verloskundige te bellen. Ik had gelezen dat er drie fasen waren; met eerst de indalingsweeën voor de eerste 4 cm, en daarna nog de ontsluitingsweeën die wel even op zich konden laten wachten. Gelukkig kwam de verloskundige voor controle en toen ze vroeg hoe ver ik dacht te zijn hoopte ik die eerste fase gehad te hebben en vroeg ik hoopvol 4 cm? Niet dus. Het zat enorm mee en ik zat al op 9,5 cm. Zo ver waren we echter nog helemaal niet, dus in alle haast moesten de spullen nog gepakt worden, kruik gevuld en natuurlijk de kraamverzorgster gebeld worden die met alle spoed kwam. Ondertussen moest ik naar de wc en ja hoor daar kwam de eerste aandrang; de persweeën begonnen!
Toen ik net op bed lag was de kraamverzorgster er ook en een twintig minuten later was onze dochter er. Ik was er mentaal nog helemaal niet klaar voor.
Vooraf wilde ik haar heel graag aanpakken, maar toen ik dat hoopje mens zag leek het zo onwerkelijk. Dat wat 9 maanden in mij had gezeten had nu toch echt het levenslicht gezien. Zo teer en kwetsbaar, ik durfde het ook niet aan te pakken. Gelukkig veranderde dat wel snel en kregen we even een uurtje de tijd om met zijn drieën bij te komen en te wennen aan het idee.
Daarna volgde de controle en de bevalling bleek zo snel te zijn gegaan dat ik een subtotaal ruptuur had. Die controle was echt hel, erger nog dan de bevalling zelf dus ik was superblij toen ze aangaven dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Waarop ze raar keken toen ik zo naar beneden liep van de trap, ze stonden al op het punt om de brandweer te bellen om mij door het raam er uit te tillen 😉 . We zijn in de eigen auto naar het ziekenhuis gereden en daar was ik in de ochtend de eerste. Wat was ik daar blij mee, ik kreeg een volledige verdoving en toen ik weer bij was had ik nergens meer last van.
Helaas moest ik nog wel een nacht blijven ter controle, dat vond ik vreselijk want de rest van mijn kamergenoten lieten de baby ‘ophalen’ omdat ze huilden en ik wilde haar liever bij mij houden. Ik kon echter nauwelijks bewegen vanwege een katheder en onder ‘commentaar’ van hun heb ik toch ook op de knop gedrukt dat ze met de verpleegster mee mocht. Achteraf heb ik daar toch wel spijt van.
Toen ik een jaar later zwanger was van de tweede kreeg ik dus te horen dat ik eerder moest bellen. Met 37 weken braken toen de vliezen, natuurlijk op het moment dat ik met de oudste in de babywinkel op bezoek was bij de babyfotograaf. Gelukkig kon zij gelijk mee met mijn moeder die erbij was. Die avond moesten dus de weeën beginnen anders zou ik de volgende dag naar het ziekenhuis moeten. De avond duurde heel lang, maar zonder weeën. Toen mijn man toch maar naar bed was gegaan begonnen ze spontaan, dit keer hadden we wel alles klaar liggen en was de ‘operatiekamer’ voorbereidt. Toen de weeën regelmatig werden gelijk gebeld en ja hoor, toen begon het grote wachten. Ik voelde wel weer die aandrang maar was er nog niet klaar voor. Ik had ook het gevoel dat ik moest poepen, maar schaamde mij daarvoor en op het toilet durfde ik ook niet echt want de vorige keer kwam toen de baby. Dus met zijn vieren van alles geprobeerd en eindelijk de volgende ochtend was het zo ver en werd onze zoon geboren. Het bijzondere is nog wel dat toevallig die avond dezelfde verloskundige en kraamverzorgster dienst hadden.
Mijn tips: Zorg dat je voor de bevalling de naam van je kind hebt afgesproken met je partner! Wij wisten bij de eerste niet of het een jongen of meisje zou worden. Over de meisjesnaam waren we het (gelukkig) eens, maar de jongensnaam niet. Dus tijdens de bevalling was het ‘Ja, maar wat nu als het een jongen wordt?’. Op dat moment durfde hij mij natuurlijk niet meer tegen te spreken dus werd het mijn voorkeur. Toch waren we allebei opgelucht dat het een meisje bleek te zijn, aangezien we daar wel uit waren 😀 !’’
Ingrid van Blogs by Ingrid :
‘’Mijn zwangerschap van Emma verliep prima. Ik had alleen last van een lage bloeddruk en al mijn energie ging op naar de zwangerschap en de groei van Emma. Dus ik was niet heel fit, maar verder geen spannende dingen. Op een zaterdag, zo’ n twee weken voor de uitgerekende datum, had ik het idee dat ik vruchtwater verloor. Niet zo’n hele plas zoals je wel eens in films ziet, maar gewoon een paar druppels. Dat gevoel bleef ik houden en dus belde ik de verloskundige. Door mijn verhaal en het feit dat het zo weinig was, wilde ze afwachten. Toch bleef ik het gevoel hebben vruchtwater te verliezen en dus belde ik haar weer. Ze besloot langs te komen, deed een testje en ja hoor, het was vruchtwater. En dat betekent dat je naar het ziekenhuis moet als je niet binnen 24 uur bevalt. Want dan bestaat infectiegevaar voor de baby. ’s Middags kreeg ik lichte weeën, maar niet sterk genoeg. ’s Avonds gingen we toch nog even naar het ziekenhuis omdat de weeën aanhielden. Maar ze vonden dat het kon wachten tot de volgende ochtend. Dan moesten we ons vroeg melden en zou ik ingeleid worden. We gingen weer naar huis. Ik wilde absoluut niet ingeleid worden. Ik kende alleen maar horror verhalen van inleidingen met weeën stormen en soms uiteindelijk toch een keizersnede. Nee, ik wilde Emma zelf op de wereld zetten. Maar dat moest dus deze nacht gaan gebeuren. Een uurtje nadat we weer thuis waren uit het ziekenhuis, werden de weeën sterker en gingen we dus weer naar het ziekenhuis. En daar is Emma ’s nachts, na een kwartiertje persen, geboren. Het moment dat mij het meest bij is gebleven, is het moment dat ze echt geboren werd. Die laatste pers en dan weet je en voel je, ze is er. En dan leggen ze haar bij je neer. Zo mooi. Ik had vooraf geen bevallingsplan. Ik wist wel dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen. Gewoon, voor de zekerheid en mijn eigen rust. Ik ben blij dat ik in mijn eigen kracht heb geloofd en de wil dat ik haar zelf op de wereld wilde zetten. Ook bij mijn eerste bevalling had ik het gevoel dat ik het kon sturen. Nu dus weer. Dat wil ik andere mama’s to be ook meegeven. Geloof in jezelf en je eigen kracht. Dan komt het zeker goed!’’
