Het was een prachtige lente dag 9 (bijna 10) jaar geleden. Ze lag heerlijk te relaxen in het zonnetje. En ze kwispelde blij toen ze ons zag. Ik kan mij de dag nog herinneren alsof het gisteren was. Ze was een wolk van een pup toen ze in mijn leven kwam. Demi. Een geweldige schattige chocoladebruine labrador. De afgelopen jaarwisseling gaat voor mij de boeken in als één van de meest verdrietige. Op 30 december is Dd namelijk vredig ingeslapen. Ik heb enorm veel van haar geleerd en nog meer van haar gehouden. In dit blog artikel wil ik dan ook heel graag een ode aan haar leven brengen in de vorm van haar meest wijze lessen. Ik hoop dat ze jou net zo raakt als dat ze mij heeft gedaan. ♥
Inhoud verberg
Rustig, rustig, rustig aan.
Al sinds de allereerste ontmoeting wist mijn moeder het; Demi heeft een oude ziel. Het was geen pupje wat met verwondering naar de wereld keek. Je kon aan alles zien en merken dat het niet de eerste keer was. En daarom vond ze wandelen ook niet echt bijzonder. Ondanks dat ze al meer dan een zak aardappelen woog, vond zij het heerlijk om lekker rondgedragen te worden naar bijvoorbeeld het grasveld buiten. Want ze kon intens genieten van gewoon lekker rustig, rustig, rustig aan. Dan snoof ze de geurtjes om zich heen op, keek vol liefde naar een vlinder en genoot van alle kleine dingen om zich heen. En als je dan een huppeltje vooruit deed, keek ze je aan met haar grote bruine ogen en huppelde ze een stukje mee. Tot het volgende moment dat ze dacht; doe maar lekker rustig, rustig, rustig aan.
Geniet van slapen.
Ik was net 20 jaar toen Demi in mijn leven kwam. Een leeftijd waarop ik slapen soms best zonde van mijn tijd vond. Maar Demi bracht daar verandering in. Want wat kon zij intens genieten van slapen! En dan vooral met haar koppie tegen een kast aan, op haar berg knuffels of lekker op wat kussentjes. En ook mijn hoofd was één van haar favoriete plekken om op slaap te vallen. Ik leerde er namelijk intens van te genieten om bij haar te liggen op haar bedje, voor uren, naar haar te kijken, haar te knuffelen en aaien & dan stiekem bij haar in slaap te vallen. In die tijd deed ik niets anders dan er voor haar te zijn. Wat zou ik nu graag terug in de tijd willen gaan om weer bij haar te gaan liggen.
Mindful eten.
Naast slapen was Demi’s andere grote liefde eten. En eigenlijk moet ik nu zeggen ETEN. Maar het is niet dat ze het geen wat ze kreeg opschrokte, ze nam er juist alle tijd voor. Ze bewonderde het aandachtig, nam het tussen haar pootjes, duwde het van zich af, nam het weer terug en at het hapje voor hapje op. Er was ook niets wat ze niet lekker vond. En achteraf kwam ze ook altijd naar je toe en kreeg je een lik over je hand als bedankje.
Neem het leven gewoon zoals het komt.
Wanneer er ruzie in huis was, trok Demi zich er niks van aan. Ze sliep gewoon lekker door. Wanneer er tranen vloeide, kwam ze naar je toe, deed haar koppie op je schoot en likte ze je tranen weg. Alles was goed en goed was alles. Ze nam het leven gewoon zoals het op dat moment was. En ze probeerde ons allemaal te leren om hetzelfde te doen.
Geef de mannen in je leven extra liefde.
Dd (mijn bijnaam voor haar, ook wel uitgesproken als Dédé) was vooral dol op alle mannen in haar leven. Ze koos er dan ook altijd voor om hun net wat meer liefde en knuffels te geven. En er is werkelijk geen man die niet gecharmeerd was van haar. Eén voor één gingen ze letterlijk door de knieën om haar in de ogen aan te kijken en te knuffelen. Alsof er een speciale boodschap werd uitgewisseld waarin Demi duidelijk wilde maken dat ook zij hun gevoelige kant mogen laten zien en dat ook zij het waard zijn om omhelst te worden wanneer ze zich op hun kwetsbaarst voelen.
Wees dankbaar.
Of je nu thuis kwam met een nieuwe knuffel, een balletje, een kluif, koekjes of iets anders; als het een cadeautje voor Dd was, dan was ze je intens dankbaar. Ze huppelde als een jong hertje, blij met haar nieuwe aanwinst. Kwam je daarna voorzien van 100 kusjes en de hele dag kwispelde ze net iets blijer dan de dag daarvoor. De kunst van dankbaar zijn, er was niemand die dat zo goed beheerste als zij.
Knuffel iedere dag en durf er ook om te vragen.
Tegenwoordig zijn we allemaal maar druk, druk, druk. Als mens leren we dat niets zo belangrijk is dan om in het nu te leven. Maar de realiteit is dat we allemaal de toekomst aan het najagen zijn. Demi leerde mij deze les. Vooral ook omdat ze regelmatig om een knuffel durfde te vragen, waardoor ik verstilde en wakker werd in het nu. Want hoewel ik altijd denk dat ik er 24/7 ben voor al mijn dierbaren, de realiteit is dat ik er niet altijd in aandacht bij ben. En juist daarom is het zo belangrijk om iedere dag te knuffelen én er ook om te durven vragen.
Nog een paar laatste woorden…
‘’Waar gaan hondjes heen wanneer ze inslapen?’’, ik stelde Roy deze vraag de avond van Dd’s overlijdensdag. Mijn hubby heeft eigenlijk altijd overal een antwoord op. Maar dit keer kon hij niet anders dan zeggen ‘’dat is een goede vraag.’’ Sinds haar overlijden is het een vraag die bij mij enorm speelt en die mij soms wakker houdt. Want waar gaan we eigenlijk allemaal heen als we overlijden? Als boeddhist geloof ik in reïncarnatie. Maar in mijn ogen zijn honden de meest verlichte wezens op aarde. Ik kan mij dan ook niet voorstellen, dat zij niet direct het nirwana zullen bereiken.
Na lang nadenken, had Roy een heel mooi idee. Ken je die film A Dog’s Purpose? Mijn hubby vindt het een heel mooi idee als dit het antwoord op mijn vraag is. En misschien heeft hij wel gelijk.
Ik voel mij nog steeds enorm verdrietig dat Dd er niet meer is. Maar wanneer ik aan haar denk, dan probeer ik alleen aan de allermooiste herinneringen te denken. Ik heb intens van haar gehouden en dat zal ik de rest van mijn leven blijven doen. In mijn hart leeft ze namelijk altijd voort.
[separator]
2 reacties
Wat een mooi en super ontroerend eerbetoon aan die lieve Demi! Heel veel sterkte lieve Claire. ♥
Dankjewel lieve Marieke voor je onwijs mooie en lieve reactie! Dikke knuffel en heel veel liefs ❤️