Ouderschap

Wauw, wat is er de afgelopen weken bizar veel gebeurt! Van de enorme verrassing tot aan super misselijk en moe zijn, de spanning van gaat alles goed tot aan zwangerschapsdiscriminatie op het werk. De afgelopen weken waren een overweldigende rollercoaster maar wel eentje die ik nooit had willen missen. In dit blog artikel praat ik je helemaal bij over onze zwangerschap, vertel ik je alles over hoe ik het eerste trimester ervaren heb en hoe het nu gaat. Ook deel ik met je hoe wij van ‘onvruchtbaar’, toch zwanger zijn geraakt.. Heel veel lees plezier!

Terug tellen… Het was de detox kuur!

Direct nadat ik het nieuws had gedeeld in dit blog artikel over onze zwangerschap en de enorme verrassing, werden wij overladen door felicitaties en de vraag ‘’hoe zijn jullie van onvruchtbaar naar vruchtbaar gegaan?’’. Iets wat ik helemaal vergeten was met jullie te delen.

Kunnen jullie je nog herinneren dat wij een 5-daagse detox kuur van DrDetoxBox hebben gedaan? Wanneer we terug gaan tellen, blijkt dat de conceptie precies in de laatste dagen van de kuur heeft plaatsgevonden. Er was namelijk een moment dat ik vanuit het niets weinig conditie had, mijn weerstand omlaag ging en ik verkouden werd (+ onwijs misselijk).

Nu ben ik totaal geen expert in hoe je van onvruchtbaar naar vruchtbaar kunt gaan. Ik weet alleen dat wij in de jaren voordat we de deur sloten voor een zwangerschap, enorm veel dingen hebben geprobeerd die niet hebben gewerkt.

Op het moment dat we de kuur deden hadden we beide al een best wel gezonde lifestyle waarin we toch wel een paar keer per week in een sportschool/yoga studio te vinden waren en mentaal ook super steady zijn en lekker in ons vel zitten. Heel veel puzzelstukjes, waarvan de detox er absoluut één is.

Lezen, lezen en lezen.

Hoewel ik altijd voorlas in de bibliotheek en dol ben op kids, heb ik echt totaal geen verstand van hoe een zwangerschap hoort te lopen en hoe de ontwikkelingen van een baby er iedere week uit zien. Al direct nadat we de eerste echo hadden laten maken, merkte ik hoe vervelend ik het vindt dat ik gewoon geen flauw idee heb. Geen idee over wat je wel mag eten, wat je niet moet doen, wat goed is voor de kleine en wat niet. De volgende dag heb ik daarom direct een enorm boek gekocht (die ik sindsdien liefdevol mijn zwangerschapsbijbel noem); Oei, ik groei – Het zwangerschapshandboek. Dit boek heeft mij echt zoveel kennis gegeven en meer zelfvertrouwen over onze zwangerschap!

Binnenkort deel ik trouwens een blog artikel met je welke boeken ik allemaal lees nu wij in verwachting zijn.

Zwangerschapskwaaltjes.

Wat was ik misselijk en moe! Daarnaast kan ik qua eten gewoon nergens meer blij van worden. Alles lijkt anders te smaken en zijn glans verloren te hebben. Behalve… Falafel! Mijn ultieme zwangerschapsmaaltijd waar ik niet misselijk van wordt. Er gaat bijna geen lunch voorbij waarin ik niet geniet van een broodje met falafel, mayonaise, komkommer en tomaat. Hoewel ik er misselijk van wordt als ik dit op schrijf, geniet ik er enorm van wanneer ik het eet.

Nu ik in week 14 zit heb ik gelukkig steeds minder last van de misselijkheid en merk ik ook langzaam dat ik wat meer energie begin te krijgen. Het enigste waar ik voor moet waken is dat ik minimaal 3 liter water drink op een dag, anders krijg ik hoofdpijn.

Verder kan ik steeds minder langer stil zitten op één manier omdat ik last krijg van mijn benen en is zwangerschap dementie echt een ding aan het worden.

En volgens manlief ben ik begonnen met… Waggelen! Hahaha!

Gelukkig voel ik mij verder echt super goed! Ik ben heel gelukkig met mijn lijf nu ik zwanger ben en vind mezelf mooier dan ooit tevoren. Ik ben vooral heel dankbaar dat ik dit alles mag meemaken.

Overweldigd door alle dingen die je moet weten en regelen.

Gaan we voor alle testen of blijven we in onze happy zwangerschapsbubbel en vertrouwen we erop dat alles goed komt? Waar gaan we wonen? Wat als we niet op tijd een nieuw huis vinden? Wanneer moeten we uiterlijk dingen regelen als kraamzorg en het inschrijven bij een thuiszorgwinkel? Gaan we voor wasbare luiers of wegwerp? Hoe willen we dat de bevalling eruit ziet? Pijnmedicatie; do or don’t? Namen? Babykamer? Wat moeten we regelen? Hoe gaat het met ons kleintje? Wel of niet vaccineren? Kunnen we ons kleintje vegan opvoeden? Welke herinneringen willen wij ons kleintje mee geven?

En nog veel en veel meer.

Jeetje, wat komt er ongelofelijk veel op je af en wat moet je over een hoop dingen goed nadenken zodra je zwanger bent. Soms vindt ik het enorm overweldigend. Maar het fijne is dat Roy en ik over vrijwel alles op één lijn zitten. Daarnaast heeft 8 jaar samen zijn ons ook geleerd om een stapje achteruit te zetten wanneer het nodig is en vooruit te doen wanneer dat verstandig is. In dat opzicht alleen al is deze reis zo ongelofelijk mooi en bijzonder.

Maar… Al het uitzoek werk is best een ding! Daarom ga ik binnenkort beginnen met het schrijven van artikelen waarin ik ons onderzoek met je deel inclusief welke keuzes wij maken en waarom. Misschien helpt of inspireert het jou.

Shoppen!

Eén van de allerleukste dingen die komt kijken bij dingen die je moet regelen, zijn alle spulletjes die je moet kopen. Ik ben net zoals mijn oma (ze werkt al jaren bij een hele grote kringloopwinkel in Amersfoort en een weggeef winkel) en moeder, dol op kringloopwinkels. We wisten eigenlijk al direct dat we alle kleertjes, vooral tweedehands willen kopen. Even wassen en het is weer zo goed als nieuw. En de prijsjes zijn zo leuk! EUR 0,50 voor een rompertje, EUR 1,50 voor een broekje etc. Daar wordt een mens blij van 😀 . Inmiddels hebben we al een hele verzameling aan kleertjes.

Verder zijn we echt overladen met cadeautjes. En spaar ik vanaf dag 1 al mooie boekjes voor ons kleintje.

Zwangerschapsdiscriminatie op het werk.

Hoewel we echt op een enorme roze (of blauwe) wolk zitten, is niet alles helemaal goed verlopen. Omdat we zo blij en verrast waren met ons wonderkind, hebben we het ook vrijwel direct op ons werk gedeeld. Bij Roy reageerde ze GEWELDIG! Precies wat je hoopt! Op mijn werk viel dat alleen anders… De eerste vraag die ik kreeg was ‘’weet je zeker dat je nog wel hier bij de bioscoop wilt werken?’’. Toen ik aangaf dat ik wel wilde blijven werken maar dat er een paar dingen anders moeten. Zoals dat ik niet meer zwaar kan tillen, waardoor ook werken tot sluit (1 uur ’s nachts en soms nog later) geen optie meer is en dat ik af en toe ook even wil zitten tijdens een 8 uur durende shift. Dit alles viel niet in goede aarde. Vanaf die dag hebben de theatermanager en roostermaker, er alles aan gedaan om mij weg te pesten. Zo werd ik non-stop alleen achter de bar ingepland (hierdoor moet je wel zwaar tillen, kun je niet zitten en ben je alleen maar aan het rennen) en werd ik soms ook voor 10 uur of langere shifts ingepland en vaak tot sluit. Het gevolg was dat ik letterlijk te ziek werd om te werken omdat mijn lichaam dat niet meer trekt. Dus melden ik mij ziek en mocht ik naar de bedrijfsarts toe. Na een heel goed gesprek en een stevig rapportage, ging ik weer aan het werk. De oude theatermanager was in de tussentijd vervangen door een nieuwe. De oude theatermanager had aangegeven een exit gesprek te willen gaan voeren zodra ik terug was. De nieuwe theatermanager voerde een kort toneelstukje op, maar kwam daarna direct ter zaken en liet ook weten dat ze mij liever kwijt dan rijk zijn. ‘’Maar je bent nu ziek, dus we moeten je helpen met re-integreren’’. Toen ik tegen hem zei dat ik niet ziek maar zwanger ben, draaide hij met zijn ogen en was er geen fatsoenlijk gesprek meer met hem te voeren.

Zwangerschapsdiscriminatie. Ik had nooit verwacht dat ik daar nog eens te maken mee zou hebben. Gezien de verstoorde arbeidsrelatie en dat er geen fatsoenlijk gesprek meer te voeren valt met het management heb ik besloten om zelf ontslag te nemen. Ik vind het heel belangrijk om niet mijn eigen gezondheid en die van de kleine in gevaar te brengen voor iets wat zo onbelangrijk is. Daarvoor is dit wonder te groot, mooi en bijzonder.

Hoe gaat het nu?

Goed! Ik begin mij langzaam weer beter te voelen en meer energie te krijgen. Ik probeer nu ook echt alles wat stress geeft compleet los te laten en mij alleen maar te richten op het prachtige wonder dat in mijn buik aan het groeien is. Ik vind het heel fijn dat het toch wel hele spannende eerste trimester erop zit. Langzaam begin ik weer meer en meer één te worden met mijn veranderende lichaam. Dat geeft ook zoveel rust.

Voor nu en de komende maanden ga ik mij vooral richten op mijn zwangerschap, blog, het geven van de Kintsugi workshops en meditatielessen. En vooral lekker samen zijn met alle mensen van wie ik zoveel houd. Want alles is liefde en alles wat je aandacht geeft groeit! ♥

Zijn er dingen die je graag wilt weten of lezen over onze zwangerschap?

Het was eventjes stil, maar niet zonder reden. Roy en ik zijn volledig verrast door het wondertje wat in mijn buik groeit! Een prachtig kloppend hartje en nu al zo geliefd. Wij zijn intens dankbaar en kunnen niet wachten om hem of haar in april 2020 te verwelkomen! In dit blog artikel deel ik ons bijzondere verhaal. Heel veel lees plezier!

Onvruchtbaarheid en een gesloten deur.

Een jaar of 4 geleden kreeg Roy een heftig honkbal ongeluk waarbij hij zijn enkel lelijk brak. Een zware operatie volgde en maandenlange revalidatie was een feit. Omdat we zo vaak in het ziekenhuis waren, kon ik hem overtuigen om een vruchtbaarheidstest te laten doen. Ik had al 3x eerder een test gedaan en we wisten daarom zeker dat zwanger worden van mijn kant geen probleem zou moeten zijn. De uitslag van zijn test kregen we telefonisch en was hartverscheurend. Onvruchtbaar. Slecht bewegend en beschadigd zaad.

Daar ging onze droom. Maar niet de liefde voor elkaar. Na heel veel goede gesprekken besloten we om niet de medische kant op te willen gaan. Hoewel Roy open stond voor een donor, was dat voor mij geen optie. In plaats daarvan besloten we de deur compleet te sluiten. ”In dit leven zullen we geen kinderen krijgen maar wel heel veel dieren en onze missies kunnen realiseren.”

Klachten en een geweldige huisarts.

Al weken was ik moe en misselijk. Mijn borsten deden zeer, ik had meer last van acne en ik kon mij niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer ongesteld was geworden. Wel wist ik zeker dat ik het een maand niet geworden was. Maar de exacte datum… Die houd ik niet meer bij sinds we de deur gesloten hebben. Dus besloot ik op maandag 9 september naar de huisarts toe te gaan. Ik had een afspraak met dokter Kraai, werkelijk de liefste en leukste vrouwelijke huisarts die ik ooit heb gehad.

Tijdens de afspraak stelde ze enorm veel vragen, onderzocht mijn buik, nam mijn bloeddruk op en kwam tot de conclusie dat we iets moesten gaan doen om dingen uit te sluiten. Om te beginnen een bloedonderzoek. Hierin zouden we kijken naar vitamine D, ijzer, B12, vitamine B en… hCG. Toen ze daarnaast zei dat de uitslag 2 dagen zou duren en dit te lang was om een mogelijke zwangerschap uit te sluiten, viel ik letterlijk bijna van mijn stoel.

Ik? Zwanger? Ergens was ik boos maar dacht ik ook alleen maar ‘’shit, daar gaan we weer. Weer een teleurstelling die ik straks moet verwerken.’’ Ik deelde dit eerlijk, maar ze bleef aanhouden. Zacht maar streng. Precies wat ik op dat moment nodig had.

Toen ik weer buitenstond, ben ik direct naar de supermarkt gegaan en heb ik een Early Predictor test gescoord. Het is bijzonder dat ik er zelf nooit bij stil heb gestaan dat ik weleens zwanger kon zijn, ik dacht meer aan overwerkt zijn.

De test doen.

Roy wilde de test samen doen. Stiekem had hij een voorgevoel. Terwijl ik alleen maar bezig was met, ‘’zucht, oké, even snel. En hoe ga ik de test straks weggooien? Recyclen bij het plastic? Of ergens anders?’’ Ik deed de test, legde het weg en toen gingen we samen douchen. Een half uurtje later kwamen we de douche uit en pakte ik de test.

Er was een hele duidelijke streep en er stond een beetje een vaag streepje naast. Twee streepjes?! Snel pakte ik de handleiding en keek ik Roy met grote ogen aan. ‘’Lieverd… Twee streepjes betekent zwanger.’’ Snel las ik verder en kwam ik tot de ontdekking dat we de test eigenlijk maximaal 10 minuten na gebruik hadden moeten aflezen. ‘’Misschien is het toch niks?’’

Ik stuurde Roy gelijk op pad (de boodschappen zouden bezorgd worden dus één van ons moest thuis blijven) om een tweede test te kopen, Een ClearBlue met digitale indicator. Toen hij thuiskwam ben ik direct naar het toilet gegaan om de test te doen. Weer legde ik het direct terug in het doosje en liep ik naar de slaapkamer waar we samen hebben gewacht op de uitslag. En daar was het. Zwanger +3 weken.

Toch durfde we allebei niet echt blij te zijn. Want, kan dit echt? Zit alles wel goed? Aangezien het al laat in de avond was, zat er niets anders op dan om gewoon te gaan slapen en morgenochtend direct de huisarts te bellen.

Eerste echo.

De volgende dag belde ik direct de huisarts. Zij feliciteerde mij en gaf aan dat ik zelf contact op mocht nemen met een verloskundige. Gelukkig was er al snel een praktijk die mij aansprak en waar ik direct een afspraak kon inplannen voor het maken van een eerste echo. Die avond konden we om 19:00 uur terecht in Hillegom.

Allebei super gespannen zaten we daar. Maar direct toen de echo gemaakt werd, was ons kleintje te zien met een prachtig kloppend hartje. Iets meer dan een centimeter, 6 weken en 6 dagen. Uitgerekende datum eind april 2020.

Hoe wij het nieuws hebben gedeeld.

Direct na het maken van de echo, zaten we dolgelukkig in de auto. We hebben altijd afgesproken dat we het heel leuk willen delen met onze ouders. Met een knuffeltje, een boekje en een rompertje. Maar het nieuws zelf was al zo’n groot cadeau! Daarom reden we direct naar huis toe, waar we het nieuws deelde met mijn schoonvader, Lily, Jaimy en Pepper. Roy’s vader was zo blij! ‘’Ik word opa!’’ We hadden geen mooiere reactie kunnen wensen. Lily schrok zich een hoedje en begreep er niks van. Jaimy was door het dolle heen, zo blij! En Pepper liep naar de deur en dacht dat er ieder moment aan gebeld kon worden.

Snel lieten we ze uit en sprongen in de auto naar mijn mama en Guilliano toe. Beide waren bang dat er iets ergs gebeurd was, omdat we nooit zo laat bellen en voor de deur staan. Maar toen we het nieuws vertelde sprongen ze beide op van de bank. Mijn mama huilde van geluk en Guilliano deed een dansje. Beide compleet verrast en hadden het beide niet meer verwacht. Samen belde we mijn oma op, die voor een moment niets anders kon zeggen dan ‘’Neeeeeee, echt???? Hoe dan!!!!’’ en toen ‘’jeeeeeeeej wat ongelofelijk leuk!!!’’.  Volgens mij deed ze een dansje 😀 .

Direct daarna heb ik het ”wij zijn zwanger nieuws” eigenlijk ook voorzichtig om mij heen gedeeld en op werk. Want wat we nu meemaken is zo bijzonder! Daar wil ik iedereen vanaf de eerste seconden deelgenoot van uit laten maken.

Intakegesprek met de verloskundige en een tweede echo.

Na iets langer dan een week gewacht te hebben, was het tijd voor een 8 weken echo en het officiële intake gesprek met onze verloskundige. Het is zo’n cadeautje dat we gewoon voor de 2^de keer ons kleintje mochten bewonderen en dat in 2 weken tijd! En het eerste compliment is een feit. De vrouw die de echo maakte zei dat ons kleintje een geweldig mooi hartje heeft. Daar kunnen wij het niet meer dan eens mee zijn 😀 .

En nu? Genieten van ons wonder!

Dat we in verwachting zijn is zo’n geschenk en zo’n groot wonder! We hadden het niet meer durven dromen en juist daarom gaan we echt alles uit de komende tijd halen en intens genieten. Ik ga vanaf nu af aan ook weer iedere week een weekoverzicht met je delen en ik ga lekker veel bloggen over mindful en vegan zwanger zijn. Want we willen het wel graag anders doen. We zijn en blijven een mama en papa met een missie, maar nu ook van een mensenkindje.

PS: De geweldige foto met Lily, Jaimy en Pepper is trouwens geëdit door de enorm getalenteerde Arjan Bos en gaat ook een speciaal plekje krijgen in de baby kamer.