Wanneer je zwanger bent, dan sta je in het middelpunt van de belangstelling. ‘’Hoe voel je je? Hoe gaat het op je werk? Kun je het nog een beetje volhouden tot aan je verlof? Zijn jullie er al helemaal klaar voor?’’ Zodra je bent bevallen en je moeder bent geworden dan verschuift deze belangstelling naar je kindje toe. Helemaal logisch natuurlijk! Want zo’n kleintje is direct het lichtpuntje en liefste wezentje ooit! Maar vergeten we niet iemand? In dit blog artikel deel ik mijn persoonlijke verhaal met je.
Je hebt zojuist de grootste prestatie ooit geleverd, maar wordt je wel gezien?
Ik heb echt de fijnste kraamtijd gehad die ik mij had kunnen wensen. Ik kijk er dan ook met heel veel liefde op terug. Want wat was het heerlijk om met ons kleintje in een bubbel te leven, lekker veel te knuffelen en van elkaar te genieten. Uiteraard werd ons meisje ook overgoten met liefde en aandacht van iedereen om ons heen en was er ook alle aandacht voor mij als vrouw en mama. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar ik hoor regelmatig van andere mama’s dat dit niet vanzelfsprekend is. Ik vond het heerlijk en ik ben super dankbaar voor de gesprekken die ik dagelijks kon voeren met mijn moeder, oma en goede vriendin. Tijdens die gesprekken was er ook gewoon alle ruimte om het te hebben over de bevalling, het herstel, de liefde voor het heerlijke kleine wezentje en alle gevoelens die er op dat moment waren. Dat werkt zo helend en bevrijdend!
En dan…?
Maar na die heerlijke kraamtijd, werd het opeens stil. Misschien ook wel een beetje van mijn kant. Want het herstel was klaar, we hadden onze draai weer gevonden en in onze bubbel waren we gewoon dolgelukkig met elkaar. ‘’Waar kun je het dan over hebben?’’ Ik denk dat dit een vraag is die zich in mijn omgeving heeft afgespeeld. Want hoewel ik het heerlijk vond om de verhalen en avonturen te horen van iedereen die ik lief heb, de dagelijkse beslommeringen en meer, kreeg ik eigenlijk nog maar één vraag terug.
‘’Hoe gaat het met Lana?’’
De mooiste vraag in de hele wereld! Want ik wil niets liever dan het de hele dag hebben over mijn prachtige meisje die iedere dag weer wat nieuws leert. Zo zwaait ze bijvoorbeeld naar iedereen die we in het bos tegengekomen en zegt ze ‘’dag!’’. Ook zingt ze liedjes wanneer we door het bos heen lopen en bouwt ze prachtige dingen met haar blokjes. Ook praat ik met haar. Hele gesprekken voeren we en ze is super nieuwsgierig! Want ze wijst het liefst overal naartoe en dan vraagt ze ‘’daar?’’ of ‘’die?’’.
Zoals je begrijpt kan ik het uren hebben over haar! En ik ken ook helemaal niemand die niet helemaal verliefd is op ons prachtige meisje die altijd vrolijk is. Maar wanneer ik – de trotste mama – uitgepraat ben dan is het ook stil.
Zijn de vragen op of ben ik gewoon niet meer interessant?
Ja, ik werk vanuit huis en ik ben fulltime mama. Het gekke is dat je als thuismoeder vaak wordt behandeld als iemand die geen werk heeft of die niet meer op de hoogte is van het leven buiten haar bubbel. En dat terwijl ik gewoon werk. Want op de momenten dat mijn meisje slaapt (ook ’s avonds) zit ik achter mijn laptop en werk ik aan mijn blog. De kintsugi workshops heb ik trouwens in december verkocht. Maar ik ben wel bezig met het uitwerken van nieuwe mindful knutselworkshops voor kinderen & volwassenen en ik heb zelfs een nieuwe onderneming ingeschreven bij de KvK. En ik heb nog zooooo veel meer te vertellen! Bijvoorbeeld over een super leuke Facebook groep die ik recent heb opgericht voor bloggers, alle dingen die ik doe omdat ik weer super fit wil worden (zo zit ik middenin een 5-daagse sap detox), de droom om te emigreren die we aan het realiseren zijn en nog zoooooo veel meer.
Ik word er weleens onzeker van.
‘’Ligt het aan mij? Ben ik zo veranderd sinds ik mama ben? Ben ik niet meer interessant genoeg? Ziet iemand mij nog staan?’’ Ja, het zijn vragen die ik mezelf regelmatig stel. Want hoewel ik onwijs lieve en mooie mensen om mij heen heb, de liefste en mooiste man van de wereld, een perfecte dochter (en super lieve vriendinnen met wie ik alles kan delen), ben ik weleens eenzaam. En dan kijk ik naar mijn dochtertje en besef ik mij, dat zij niet alleen mijn hele wereld is maar ik ook die van haar. Nog nooit eerder heb ik mij zo verbonden gevoelt en in dat opzicht, compleet gezien.
