Wordt jij ook zo blij van bevallingsverhalen inclusief tips? Goed nieuws! Deel 2 staat vandaag online. In dit blog artikel delen Debby van Barcelonamom, Karin van Mama’s Meisje, Zahra van Trust Like The Birds, Ingrid van Blogs by Ingrid en Judith van Hip & Hot hun verhaal inclusief tips. Ben je net zoals ik in verwachting of mogen we jou altijd wakker maken voor dit soort verhalen? Lees dan snel verder. Heel veel lees- en inspiratieplezier!
Voordat we gaan beginnen…
Super leuk dat je op het punt staat om dit blog artikel te lezen! Zoals je weet is Claire’s Mission een lifestyle blog met een missie en is deze heerlijke reeks met bevallingsverhalen en tips, compleet iets anders dan dat je van mij gewend bent. Maar aangezien ik in verwachting ben van een wonder, is dit wel iets wat ik ook enorm graag met je wil delen. En ik ben gezegend met prachtige vrouwen, geweldige bloggers en fantastische mama’s die één voor één hun verhaal en tips met je willen delen. In totaal bestaat deze reeks uit 3 artikelen die ik de komende weken online zal zetten (klik hier voor deel 1).
Heb je vragen of tips? Stel/deel ze gerust! Dit mag onderaan het artikel, op social media of rechtstreeks aan de blogger.
Laten we van start gaan 😀 …
Debby van Barcelonamom :
‘’Ik ben mama van twee kindjes en heb dus twee keer een bevalling gehad. Aangezien ik weet dat er veel horror verhalen de ronde doen, vertel ik graag iets meer over de bevalling van mijn jongste. Dit om te laten zien dat een bevalling ook gewoon zonder problemen en erg snel kan gaan. Mijn totale bevalling duurde namelijk maar 3 uur! Ook bij de eerste bevalling heb ik eigenlijk geen problemen gehad hoor en verliep alles vlotjes. Bij de tweede had ik eigenlijk nergens last van, tot ´s morgens na het ontbijt mijn vliezen braken. En de weeën gelijk hevig los barsten. Ik woon in Barcelona, Spanje en daar beval je in het ziekenhuis. Dus vriendlief en ik stapten in de auto, nadat we eerst nog even ontbeten hadden. Aangezien we wisten dat we eenmaal in het ziekenhuis niet meer mochten eten, wilde ik niet met een lege maag aan de bevalling beginnen. Bij de spoedeisende hulp aangekomen werd ik gelijk geholpen en bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Aangezien de bevallingskamer nog bezet was, moest ik even op de spoedeisende hulp wachten. Wel aan de monitor om mijn weeën te controleren. Een uur later kreeg ik erge persdrang. Vriendlief riep dus snel de zuster die aangaf dat dit eigenlijk niet kon omdat er pas een uur verstreken was. Maar had zij het mis. Ik had volledige ontsluiting en de kleine had zin om met de wereld kennis te maken.
Wat mij vooral is bijgebleven is dat ik bevallen ben in de medicijnkast. ‘Wat?’ denk je nu waarschijnlijk. Maar doordat alles zo snel ging en er geen tijd was om de bevallingskamer gereed te maken na de vorige bevalling, werd ik een geïmproviseerde bevallingskamer ingereden. Dit was ook de ruimte waar medicijnen bewaard werden. Tijdens de bevalling kwam er af en toe dus een zuster binnen om wat uit de kasten te pakken. Ik heb uiteindelijk niet lang in deze kamer gelegen, aangezien de bevalling zo snel is gegaan.
Mijn tips : Luister vooral naar wat de doktoren je aangeven. Ik had vooraf geen perscursus gedaan. En ik heb dit ook niet gemist. De doktoren gaven goed aan wanneer ik kon persen, hoe ik moest ademen en namen mij door het hele proces mee.’’
Karin van Mama’s Meisje :
‘’Ik ben mama van 2 meiden en inmiddels is meisje nummer 3 onderweg. Mijn eerste bevalling was álles was ik niet had verwacht. Ik hield enorm veel vocht vast (45 kilo aangekomen), kon op een bepaald moment niet meer bewegen zonder pijn en werd vanwege het risico op zwangerschapsvergiftiging ingeleid met 39 weken en 1 dag. Helaas was mijn lichaam daar helemaal niet klaar voor en heb ik na 3 helse dagen (met 39+4), inmiddels mét zwangerschapsvergiftiging en daardoor heel ziek, een spoedkeizersnede gehad. Dat bracht veel angst voor de tweede bevalling, maar met behulp van EMDR kwam ik over die angst heen. Ik besloot het deze keer, met toestemming van de gynaecoloog, zelf te proberen. Ik werd wederom ingeleid, deze keer vanwege de grootte van de baby. Met precies 40 weken kwam ik redelijk vlot tot 10 centimeter, maar daarna traden er complicaties op. Ik kreeg verschrikkelijke pijn op de plekken van de oude littekens en had bloed in mijn katheter. Binnen 20 minuten lag ik weer op de OK voor een spoedkeizersnede. Toch heb ik die tweede bevalling als positief ervaren, omdat ik ondanks alles zo ver gekomen was. Een soort bevestiging die ik nodig had! Voor de derde bevalling is alles veel relaxter, omdat ik nu weet dat ik een geplande keizersnede ga krijgen.
Mijn tips : Probeer alles op je af te laten komen. Je kunt een heel scenario schrijven, maar de kans dat het zo gaat als jij je voorstelt is heel klein. Het voorkomt dat je teleurgesteld raakt omdat je je teveel vasthoudt aan een bepaald plaatje. Door het allemaal losser te laten, stap je meer ‘open’ in de ervaring en kun je beter anticiperen op allerlei dingen die tijdens zo’n bevalling op je pad kunnen komen.’’
Zahra van Trust Like The Birds :
‘’Mijn tips : ik heb veel baat gehad bij zwangerschapsgym en dan met name de informatie die er verstrekt werd. Wat mij erg hielp bij mijn bevalling is het mechanisme achter de bevalling te begrijpen. Wat gebeurt er precies met mijn lichaam en hoe zorg ik ervoor dat ik dat proces niet belemmer? De weeën dien je over je heen te laten komen en weg te puffen. Die zorgen namelijk voor de ontsluiting. De beste tip die ik kreeg was dat ik tijdens de bevalling goed naar de instructies van de verloskundige moest luisteren. Die tip geef ik dan ook graag door.’’
Ingrid van Blogs by Ingrid :
‘’De bevalling van onze eerste dochter weet ik nog goed. Ik had een prima zwangerschap zonder kwaaltjes. Ik was met verlof en de uitgerekende datum naderde. Maar mijn man had nog een belangrijke opdracht voor zijn werk. En daarvoor moest hij een paar dagen naar Friesland. Niet echt in de buurt. En dat zat mij niet helemaal lekker. Wat nou, als de bevalling zou beginnen en hij een paar uur verderop zou zitten? Gelukkig kwam hij wel elke avond thuis slapen. Ik heb zelfs ’s avonds laat nog geholpen met de voorbereidingen voor de volgende dag. Maar wat was ik blij en opgelucht toen de opdracht er op zat. En alsof het zo moest zijn begonnen die nacht de weeën. ’s Ochtends belden we de verloskundige. Ik wilde graag in het zorghotel bevallen. Dan waren we dichtbij de medici, mocht er wat misgaan. Dat vond ik een fijn gevoel. Rond 11 uur die ochtend reden we naar het ziekenhuis. Ik had inmiddels 7 cm ontsluiting. Best een heftig ritje met drempels en rotondes, dat al met al een kwartiertje duurde, schat ik. Eenmaal in het zorghotel mocht ik eigenlijk direct beginnen met persen. Dat was nog een hele klus en na 5 kwartier werd ze dan eindelijk geboren. Wat mij onder andere is bijgebleven is het feit dat ik ingeknipt moest worden. Dat klinkt heftiger dan dat het is. Maar laat je man niet kijken! Gelukkig voel je er niks van en ook het hechten na de bevalling en het herstel viel reuze mee. Ik had geen bevallingsplan, alleen de wens om in het zorghotel te bevallen. Achteraf vond ik het heel mooi en bijzonder dat de bevalling pas begon nadat mijn man thuis was en de opdracht af was. Zo moest het zijn en ik ben van mening dat je dit onbewust misschien toch zelf kunt sturen. De eerste bevalling liet ik vooral op mij af komen. Ik wilde er niet te veel bij stilstaan. De natuur zou vanzelf zijn werk wel doen. Dat wil ik andere mama’s to be ook meegeven. Maak je niet te druk, you can do it!’’
Judith van Hip & Hot :
‘’Ik had al veel voor weeën gehad, dus toen tegen kwart voor 1 ’s nachts ik wat lichte krampen voelde, dacht ik dat het weer loos alarm was. Het was ook heel onregelmatig, soms een kwartier niks, dan weer een soort wee, dan 5 minuten niks, dan 20 minuten niks. Rond kwart voor 2 maakte ik mijn man wakker en besloot ik onder de douche te gaan staan. Ik dacht nog steeds niet dat het nu echt begonnen was, maar ik hoopte wel dat de warme douche misschien zou zorgen dat het ging doorzetten. Dat gebeurde ook, en hoe! Om kwart over 2 werden de weeën echt heftiger en had ik wel door dat het nu echt begonnen was. De tijd tussen de weeën was wel lang, soms nog steeds 5-10 minuten. Dat was ik van mijn eerdere bevallingen niet gewend. De weeën werden wel steeds pijnlijker en krachtiger, ik kon niet meer rechtop blijven staan. Mijn man wilde naar het ziekenhuis toe dus belde ik zijn ouders. Die waren er om half 3, zodat wij weg konden. Onderweg naar het ziekenhuis werden de weeën zo ontzettend heftig, dat ik bang was dat de baby in de auto zou komen. Ik zat op handen en knieën en vroeg steeds waar we waren, want het kon mij niet snel genoeg gaan. Om 10 over half 3 gingen we door de slagboom van het ziekenhuis, dit heb ik later terug gezien op het kaartje van het parkeren. Ik wist amper hoe ik de auto moest uitkomen, maar met wat hulp ging het. De weeën waren zò sterk, ik voelde echt dat de baby elk moment kon komen. Het enige wat ik dacht was: ‘ik moet naar een bed, ik moet naar een bed!’ In ons ziekenhuis is de afdeling verloskunde op de eerste verdieping. Ik durfde niet met de lift, dus ging ik met de trap. Vlak voor ik die op liep, braken mijn vliezen. Tussen de weeën door ben ik echt de trap op gerend. Toen ik op de een-na-laatste tree stond, kwam er een wee en voelde ik ineens het hoofdje tussen mijn benen zakken. Ik gilde naar mijn man dat de baby kwam. Hij rende weg om hulp te halen. Ondertussen deed ik mijn joggingbroek naar beneden om de baby te pakken. Op dat moment viel de baby er helemaal uit. Omdat ik op de trap stond schrok ik daar enorm van. Ik gaf vanuit instinct de baby een tikje, zodat het niet van de trap af zou vallen, maar op de grond boven de laatste trede. Dat lukte. Na een minuut kwamen allerlei verpleegkundigen aanrennen die mij op een bed hielpen en mijn baby van de grond pakten. Daarna werd ik een verloskamer ingereden en werd mijn baby nagekeken. Gelukkig was alles in orde, maar de bevalling was verre van hoe ik mij deze had voorgesteld! Het ging super snel. Nu was het natuurlijk ook de vierde, maar dat het zo zou gaan had ik niet verwacht! Het is allemaal goed afgelopen en ze is inmiddels al bijna 5 jaar.
Mijn tips : houd je handen open en maak geen vuisten. Veel vrouwen doen dat omdat ze zich verzetten tegen de pijn, maar dan duurt het langer.’’
