In gesprek met Yvonne Denies over de weg terug vinden wanneer het onmogelijk lijkt

Een fataal auto ongeluk veranderde haar leven. Ze verloor haar vriend en haar moeder. En was de enige overlevende. Ze kwam in een medische molen terecht waarbij heel veel fouten zijn gemaakt. En ondanks alles vond ze de weg naar zichzelf terug. In dit blog artikel deelt Yvonne Denies haar verhaal. Van het ongeluk tot de medische molen waarin ze terecht kwam, tot aan hoop en zelfliefde.

De dag dat mijn leven in één klap veranderde.            

Ik werkte in Turkije in de reiswereld, mijn vriend (30 jaar) en ik (29 jaar) hadden mijn moeder van 56 jaar, die met vakantie kwam, van het vliegveld gehaald. Kort voor we onze bestemming hadden bereikt werden wij door een inhaalmanoeuvre van de tegenliggende auto frontaal aangereden. Mijn moeder, mijn vriend alsook de bestuurder van de andere auto waren op slag dood. Ik had een dashboard fractuur aan mijn heupen/bekken, zware hersenschudding, klaplong,  gebroken ribben, knieletsel, zenuwletsel, uitval in mijn linker onderbeen en voet en veel open wonden. Ik was in shock en sprak alleen Duits. Mijn vriend en ik spraken met elkaar Duits en vermoedelijk waren mijn laatste woorden ook in deze taal ten tijde van het ongeluk.

Het begin van een medische molen.

Ik ben in Turkije in een kunstmatige coma gebracht waaruit ik 10 dagen later ontwaakte. De dag na het ongeluk ben ik met een speciaal ambulancevliegtuig uit Zwitserland naar Nederland gevlogen waar ik laat in de avond aankwam.  Ik had ademhalingsmoeilijkheden waardoor het vliegtuig onder de wolken moest vliegen en de vlucht langer duurde. Van Schiphol ben ik naar de intensive care van het AMC gegaan.

In het AMC heb ik mijn eerste grote operatie gehad.

Mijn verbrijzelde heupen en bekken werden door 4 artsen in een urenlange operatie met schroeven en plaatjes weer met elkaar verbonden en dit moest zo blijven zitten tot mijn vijftigste levensjaar. Dan mocht ik pas kunstheupen krijgen. Het liep echter anders. Terwijl ik maandenlang in bed lag begaf de rechterheup het en kreeg ik op 30 jarige leeftijd mijn eerste kunstheup. Links kwam er op 32 jarige leeftijd een kunstheup.

Ik kwam in een zwart gat en leegte terecht.

Doordat ik in het buitenlandse ziekenhuis een MRSA-bacterie had opgelopen ben ik zo’n 2,5 maand in quarantaine verpleegd. Iedereen die mijn kamer op wilde komen moest beschermend materiaal dragen. Aan de ogen en stem kon ik ontdekken wie het was. Na deze tijd ben ik voor 8,5 maand naar een revalidatiekliniek gegaan.

In eerste instantie dacht ik dat de artsen wel wisten wat zij deden.

Zij hebben er immers voor gestudeerd. Gaandeweg ontdekte ik dat ieder mens in meer of mindere maten onwetend is, een arts dus ook. Zo heb ik meermaals bij een lichamelijk onderzoek aangegeven dat mijn rechterheup niet goed voelde. Nadat ik links ook een kunstheup had gekregen voelde ik duidelijk een verschil met de rechterkant. Ik kreeg steeds opnieuw te horen dat alles op de röntgenfoto er goed uitzag en zij in het lichamelijk onderzoek niets vreemd konden ontdekken. Als je als patiënt constant tegen aan muur aanloopt dan laat je het op een gegeven moment maar zo.

Toen een arts in het AMC een lichamelijk onderzoek verrichtte (zij hadden mij na jaren opgeroepen om te zien hoe het nu met mij was) benoemde hij wat ik al jaren riep en vroeg mij of ik dat nooit gezegd had tijdens een onderzoek. Toen ik hem vertelde wat ik steeds te horen kreeg zei hij: “nee, dit is niet goed, hierover ga ik een brief aan behandelend orthopeed sturen”.

De wijze raad die deze arts mij heeft gegeven: “luister goed naar je lichaam over jouw lichaam ben jij de beste arts”, heeft mij geholpen om meer en meer op mijn gevoel te vertrouwen en dit ook serieus te nemen. Zeker nadat deze heup werd gereviseerd. In de operatie zag de arts dat in vijf jaar tijd de helft van de kom was afgesleten en moest deze vervangen. Dit was op de röntgenfoto niet te zien.

Ik voelde mij vooral schuldig omdat ik het ongeluk als enige had overleefd.

In deze periode was er weinig sprake van zelfliefde. Vooral ook omdat ik mij schuldig voelde dat ik het ongeluk als enige had overleefd. Voor het ongeluk was ik gelovig. Als ik nu terugkijk was mijn geloof destijds gebaseerd op uiterlijkheden.

Na het ongeluk ging ik weg van mijn geloof en zei ik dat er geen God bestaat, want dan neemt hij toch niet het dierbaarste in mijn leven af. Gaandeweg ging ik ontdekken dat waar geloof een innerlijk proces is en hoe God mij, zijn kind, heeft geholpen door de juiste mensen op mijn pad te sturen, die zijn liefde aan mij lieten zien, wat opbouwend voor mij werkte. Zeker in het begin toen ik in een zwart gat en leegte terecht was gekomen waren zij het die ik zo hard nodig had bij de wederopbouw van mijn kapotte lichaam en geest. Zij waren het levende bewijs dat ik het waard was om aandacht aan te geven.

Ik krabbelde op…

Ik ging alleen verre reizen maken, las boeken, luisterde naar muziek en mediteerde. De studie die ik later volgde, de specialisatiejaren waardoor ik de diepte kon ingaan die ik zocht in mijn leven. Traumatherapie (EMDR). Om in het spirituele gebied te kunnen komen moest ik mij eerst door de andere gebieden fysiek, emotioneel heen worstelen. Innerlijk kind werk doen, het omarmen van het kleine meisje in mij, mijn kwetsbaarheid.

Nadat ik dat alles had gedaan werd het Christuskind geboren in mijn ziel en vond ik de weg terug naar mijn eerste liefde. God hield eerder van mij dan ik van hem. Het lijden is groot maar Gods genade is groter. Met dit zelfbewustzijn is er een zijnstoestand ontstaan waarin mijn ziel door mijn geest heen werkt. De reis van mijn hoofd naar mijn hart was een lange reis. Het onkenbare binnengaan was het grootste avontuur. Spiritualiteit is een reis naar zelfbewustzijn en eigen verantwoordelijkheid

Vanaf het moment dat ik mijn ziel heb ontdekt heb ik het gevoel dat ik echt ben gaan leven.

Ik heb vriendschap met mezelf gesloten. En ben van mezelf en het leven oprecht gaan houden. Daardoor ben ik gaan voelen wat echte, onvoorwaardelijke liefde is. Deze liefde is zo anders als het gevoel dat ik voorheen als liefde bestempelde.

Geestelijke liefde is het fundament van mijn leven. Dit kan door niets of iemand worden afgebroken. Door dit stevige fundament kan ik staande blijven in een storm die nu al 8 jaar onophoudelijk door mijn leven raast. De samenwerking met mezelf, het Zelf, draagt bij dat ik redelijk in balans kan blijven. Diverse spirituele programma’s, ochtendmeditatie met muziek en een bijbeltekst door de Ignatiaanse gemeenschap, gesprekken met God, zijn Heilige Geest die mij leidt op mijn weg, muziek en zang.

Boeken die mijn leven veranderde.

Gnosis en Boeddhisme; het gaat hier niet om het intellect, maar om de wijsheid van het hart. Het gaat om spirituele diepgang en goddelijke wijsheid.

Tot slot wil ik nog een paar inspirerende quotes met je delen…

Onder elke diepte opent zich een diepere diepte. – Ralph Waldo Emerson.

Oordeel mij niet naar mijn succes, maar naar het aantal keer dat ik ben gevallen en weer ben opgestaan. – Nelson Mandela

Schitter. Sta op en schitter want lang was de nacht en bitter de strijd met fantomen, maar nu is het morgen nu wordt het tijd om blinkende dromen waar te maken – weet je geborgen in een nieuw licht vat moed en schitter en richt je op wat komen gaat want je hart wordt witter en de dag verwacht je eigen, herboren gelaat. – Catrina Visser

Wil je meer te weten komen over Yvonne Denies, haar medisch dossier, oproep, boek en meer? Neem dan een kijkje op haar website. En heb je een vraag aan Yvonne? Stel het dan gerust in een reactie op dit blog artikel. Yvonne leest mee en zal de vragen beantwoorden.