Het is een wonder! Wij zijn in verwachting!

Het was eventjes stil, maar niet zonder reden. Roy en ik zijn volledig verrast door het wondertje wat in mijn buik groeit! Een prachtig kloppend hartje en nu al zo geliefd. Wij zijn intens dankbaar en kunnen niet wachten om hem of haar in april 2020 te verwelkomen! In dit blog artikel deel ik ons bijzondere verhaal. Heel veel lees plezier!

Onvruchtbaarheid en een gesloten deur.

Een jaar of 4 geleden kreeg Roy een heftig honkbal ongeluk waarbij hij zijn enkel lelijk brak. Een zware operatie volgde en maandenlange revalidatie was een feit. Omdat we zo vaak in het ziekenhuis waren, kon ik hem overtuigen om een vruchtbaarheidstest te laten doen. Ik had al 3x eerder een test gedaan en we wisten daarom zeker dat zwanger worden van mijn kant geen probleem zou moeten zijn. De uitslag van zijn test kregen we telefonisch en was hartverscheurend. Onvruchtbaar. Slecht bewegend en beschadigd zaad.

Daar ging onze droom. Maar niet de liefde voor elkaar. Na heel veel goede gesprekken besloten we om niet de medische kant op te willen gaan. Hoewel Roy open stond voor een donor, was dat voor mij geen optie. In plaats daarvan besloten we de deur compleet te sluiten. ”In dit leven zullen we geen kinderen krijgen maar wel heel veel dieren en onze missies kunnen realiseren.”

Klachten en een geweldige huisarts.

Al weken was ik moe en misselijk. Mijn borsten deden zeer, ik had meer last van acne en ik kon mij niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer ongesteld was geworden. Wel wist ik zeker dat ik het een maand niet geworden was. Maar de exacte datum… Die houd ik niet meer bij sinds we de deur gesloten hebben. Dus besloot ik op maandag 9 september naar de huisarts toe te gaan. Ik had een afspraak met dokter Kraai, werkelijk de liefste en leukste vrouwelijke huisarts die ik ooit heb gehad.

Tijdens de afspraak stelde ze enorm veel vragen, onderzocht mijn buik, nam mijn bloeddruk op en kwam tot de conclusie dat we iets moesten gaan doen om dingen uit te sluiten. Om te beginnen een bloedonderzoek. Hierin zouden we kijken naar vitamine D, ijzer, B12, vitamine B en… hCG. Toen ze daarnaast zei dat de uitslag 2 dagen zou duren en dit te lang was om een mogelijke zwangerschap uit te sluiten, viel ik letterlijk bijna van mijn stoel.

Ik? Zwanger? Ergens was ik boos maar dacht ik ook alleen maar ‘’shit, daar gaan we weer. Weer een teleurstelling die ik straks moet verwerken.’’ Ik deelde dit eerlijk, maar ze bleef aanhouden. Zacht maar streng. Precies wat ik op dat moment nodig had.

Toen ik weer buitenstond, ben ik direct naar de supermarkt gegaan en heb ik een Early Predictor test gescoord. Het is bijzonder dat ik er zelf nooit bij stil heb gestaan dat ik weleens zwanger kon zijn, ik dacht meer aan overwerkt zijn.

De test doen.

Roy wilde de test samen doen. Stiekem had hij een voorgevoel. Terwijl ik alleen maar bezig was met, ‘’zucht, oké, even snel. En hoe ga ik de test straks weggooien? Recyclen bij het plastic? Of ergens anders?’’ Ik deed de test, legde het weg en toen gingen we samen douchen. Een half uurtje later kwamen we de douche uit en pakte ik de test.

Er was een hele duidelijke streep en er stond een beetje een vaag streepje naast. Twee streepjes?! Snel pakte ik de handleiding en keek ik Roy met grote ogen aan. ‘’Lieverd… Twee streepjes betekent zwanger.’’ Snel las ik verder en kwam ik tot de ontdekking dat we de test eigenlijk maximaal 10 minuten na gebruik hadden moeten aflezen. ‘’Misschien is het toch niks?’’

Ik stuurde Roy gelijk op pad (de boodschappen zouden bezorgd worden dus één van ons moest thuis blijven) om een tweede test te kopen, Een ClearBlue met digitale indicator. Toen hij thuiskwam ben ik direct naar het toilet gegaan om de test te doen. Weer legde ik het direct terug in het doosje en liep ik naar de slaapkamer waar we samen hebben gewacht op de uitslag. En daar was het. Zwanger +3 weken.

Toch durfde we allebei niet echt blij te zijn. Want, kan dit echt? Zit alles wel goed? Aangezien het al laat in de avond was, zat er niets anders op dan om gewoon te gaan slapen en morgenochtend direct de huisarts te bellen.

Eerste echo.

De volgende dag belde ik direct de huisarts. Zij feliciteerde mij en gaf aan dat ik zelf contact op mocht nemen met een verloskundige. Gelukkig was er al snel een praktijk die mij aansprak en waar ik direct een afspraak kon inplannen voor het maken van een eerste echo. Die avond konden we om 19:00 uur terecht in Hillegom.

Allebei super gespannen zaten we daar. Maar direct toen de echo gemaakt werd, was ons kleintje te zien met een prachtig kloppend hartje. Iets meer dan een centimeter, 6 weken en 6 dagen. Uitgerekende datum eind april 2020.

Hoe wij het nieuws hebben gedeeld.

Direct na het maken van de echo, zaten we dolgelukkig in de auto. We hebben altijd afgesproken dat we het heel leuk willen delen met onze ouders. Met een knuffeltje, een boekje en een rompertje. Maar het nieuws zelf was al zo’n groot cadeau! Daarom reden we direct naar huis toe, waar we het nieuws deelde met mijn schoonvader, Lily, Jaimy en Pepper. Roy’s vader was zo blij! ‘’Ik word opa!’’ We hadden geen mooiere reactie kunnen wensen. Lily schrok zich een hoedje en begreep er niks van. Jaimy was door het dolle heen, zo blij! En Pepper liep naar de deur en dacht dat er ieder moment aan gebeld kon worden.

Snel lieten we ze uit en sprongen in de auto naar mijn mama en Guilliano toe. Beide waren bang dat er iets ergs gebeurd was, omdat we nooit zo laat bellen en voor de deur staan. Maar toen we het nieuws vertelde sprongen ze beide op van de bank. Mijn mama huilde van geluk en Guilliano deed een dansje. Beide compleet verrast en hadden het beide niet meer verwacht. Samen belde we mijn oma op, die voor een moment niets anders kon zeggen dan ‘’Neeeeeee, echt???? Hoe dan!!!!’’ en toen ‘’jeeeeeeeej wat ongelofelijk leuk!!!’’.  Volgens mij deed ze een dansje 😀 .

Direct daarna heb ik het ”wij zijn zwanger nieuws” eigenlijk ook voorzichtig om mij heen gedeeld en op werk. Want wat we nu meemaken is zo bijzonder! Daar wil ik iedereen vanaf de eerste seconden deelgenoot van uit laten maken.

Intakegesprek met de verloskundige en een tweede echo.

Na iets langer dan een week gewacht te hebben, was het tijd voor een 8 weken echo en het officiële intake gesprek met onze verloskundige. Het is zo’n cadeautje dat we gewoon voor de 2^de keer ons kleintje mochten bewonderen en dat in 2 weken tijd! En het eerste compliment is een feit. De vrouw die de echo maakte zei dat ons kleintje een geweldig mooi hartje heeft. Daar kunnen wij het niet meer dan eens mee zijn 😀 .

En nu? Genieten van ons wonder!

Dat we in verwachting zijn is zo’n geschenk en zo’n groot wonder! We hadden het niet meer durven dromen en juist daarom gaan we echt alles uit de komende tijd halen en intens genieten. Ik ga vanaf nu af aan ook weer iedere week een weekoverzicht met je delen en ik ga lekker veel bloggen over mindful en vegan zwanger zijn. Want we willen het wel graag anders doen. We zijn en blijven een mama en papa met een missie, maar nu ook van een mensenkindje.

PS: De geweldige foto met Lily, Jaimy en Pepper is trouwens geëdit door de enorm getalenteerde Arjan Bos en gaat ook een speciaal plekje krijgen in de baby kamer.