Er is zoveel leed in de wereld. Zoveel dierenleed waardoor ik dagelijks op meerdere momenten mijn ogen ten hemel sla en mezelf afvraag of ik ooit mijn levensmissie zal gaan realiseren. Een einde maken aan dierenleed wereldwijd; hoe haalbaar is dat nog? In dit blog artikel neem ik je mee in mijn dagelijkse struggle van een wereldverbeteraar willen zijn. Benieuwd naar mijn pieken en dalen?
Zwanger zijn en een missie hebben.
De afgelopen jaren hebben non-stop in het teken gestaan van mijn levensmissie. Ik deed vegan werk dat bijdroeg aan een dierenleedvrije wereld creëren, daarnaast gebruikte ik ieder vrij uurtje om vrijwilligerswerk te doen, blogde en interviewde ik ook wekelijks over mijn missie en was ik dagelijks druk bezig met het realiseren van mijn droom voor het opzetten van een animal sanctuary. Is mijn leven veranderd sinds ik zwanger ben? Zeker. Ik doe geen vrijwilligerswerk meer, ik ben helemaal niet meer activistisch bezig, ik werk fulltime vanuit huis en ben alleen nog maar bezig met mindful dingen. Maar toch is mijn drang voor het realiseren van mijn levensmissie nog nooit zo groot geweest als nu.
Dierenleed; het is overal.
Nog nooit ben ik zo ontvankelijk geweest voor het voelen van de pijn die dieren voelen als nu. Van Nederland tot aan Australië en ver daarbuiten. Mijn hart huilt dagelijks op zoveel momenten. Het lijkt wel of het niet uitmaakt waar je kijkt, overal is dierenleed. Maar toch kies ik ervoor om mijn lijden niet van jou te maken. Daarom deel ik de dingen die ik zie, voel en hoor niet op mijn blog en niet op social media. Dat is mijn persoonlijke keuze.
Liever stroop ik mijn eigen mouwen op en onderneem ik zelf activiteiten die zorgen dat dierenleed verdwijnt. En bij voorkeur; dierenliefde weer terug in de maatschappij gebracht wordt zodat dierenleed verdwijnt.
Activiteiten ondernemen wanneer je 24 + 6 weken zwanger bent.
Als je mij zou vragen wat ik op dit moment het allerliefste zou doen, dan zou ik zeggen in een vliegtuig stappen en naar Australië toegaan. Ik zou de dieren letterlijk willen gaan redden uit de branden en wanneer ze gewond zijn, willen verzorgen.
Maar.. Ik ben nu 24 + 6 weken zwanger en hoewel ik absoluut niets te klagen heb want ik geniet intens van het wonder dat in mijn buik beweegt, is even op en neer naar Australië gaan nu niet haalbaar. Het is ook niet haalbaar om allerlei acties te gaan organiseren en letterlijk dingen te gaan doen. Want lang stilstaan en veel bewegen wordt steeds een beetje lastiger. Kan ik dan alleen maar toekijken en niets doen?
Je bent toch vegan?
Ik heb jarenlang gedacht door vegan te zijn, ik automatisch toe werkte naar een dierenleedvrije wereld. Maar als er iets is wat ik heb geleerd de afgelopen jaren is dat alleen vegan zijn niet betekent dat je automatisch een wereldverbeteraar bent. Want ondanks dat je zelf geen bijdrage meer levert aan dierenleed, zorgt het er niet voor dat dierenleed verdwijnt. De druppel is te klein. Want je kunt nog zo hard roepen hoe duivels de slachtindustrie, bontindustrie, jachtindustrie etc. is, het probleem is dat veel mensen gewoonweg geen idee meer hebben wat dierenliefde is en daarom de pijn ook niet meer voelen.
Ik ben zelf vegan en zal ook nooit meer de stap terug zetten, maar ik ben opener en liefdevoller geworden voor dierenvrienden die vegetarisch zijn of af en toe nog vlees eten omdat ik erin geloof dat we samen sterker staan. En natuurlijk juich ik het nog steeds toe wanneer iemand kiest voor een veganistische levensstijl, het is alleen niet meer mijn doel an sich.
Dingen die ik wél doe.
Naast dat ik dagelijks voor mezelf en onze kleine wereldverbeteraar to be zorg, ben ik ook druk bezig met het smeden van plannen. Mijn droom voor het openen van een animal sanctuary is nog steeds heel groot. Dagelijks ben ik dan ook nog steeds bezig met het lezen van boeken om meer informatie te verzamelen en doe ik onderzoek.
Volgende maand ga ik samen met Roy naar de Emigratiebeurs om nieuwe ideeën en contacten op te doen. Daarnaast ben ik druk bezig met het uitstippelen van acties en vrijwilligersprojecten die ik ga oppakken zodra de kleine in april geboren is. Ik heb een heerlijke idealistisch beeld waarin ik de kleine overal met mij naar toe ga nemen in een draagdoek. Ik weet nu al zeker dat hij of zij net zoveel van dieren houdt als ik. Al tijdens de zwangerschap is ons kleintje namelijk in contact gebracht met heel veel verschillende soorten dieren en daar gaan we strakjes gewoon mee verder. 😀
Ook zijn er kleine praktische dingen die ik doe (naast vegan zijn), zo ben ik bezig met afval scheiden, verspillen we zo min mogelijk eten en leven we zo duurzaam mogelijk. Oh, en ik blog natuurlijk!
Mag ik mezelf nog wel een wereldverbeteraar noemen?
Ondanks de dingen die ik wél doe, voelt het dagelijks als een struggle waarin ik vind dat ik te weinig doe. Al vanaf een hele jonge leeftijd zei mijn moeder tegen mij dat ik het leed van de wereld op mijn schouders draag en nu ik strakjes verantwoordelijk ben voor het leven van ons kleintje, lijkt die last alleen maar zwaarder geworden te zijn. Want ik heb tijdens mijn leven een hoop leed moeten zien en een hoop dieren zien uitsterven, hoe zal dat straks wel niet zijn voor ons kleintje?
Bewustzijn en intenties zetten.
Ik mediteer nog steeds dagelijks en tijdens deze momenten van bewustzijn, bundel ik de mooie energie en stuur ik deze naar alle dieren toe. Ik geef ze reiki, mijn mooiste hartenwensen en intenties. Alles is energie. En ik wil graag geloven dat ze deze warmte en liefde voelen. Om die reden leer ik ook andere om te mediteren en hoe ze dit kunnen doen. Wie weet ga ik daar binnenkort een filmpje over maken. Zou jij dat interessant vinden?
