Een persoonlijke update              

Het is alweer even geleden dat ik een persoonlijk artikel heb geschreven. En dat is eerlijk gezegd niet voor niets. Het gaat namelijk niet helemaal lekker met mij. En dat daadwerkelijk hardop uitspreken, vind ik doodeng en confronterend. Maar omdat schrijven voor mij nu eenmaal ook heel helend is, heb ik er toch voor gekozen om je met deze persoonlijke update een kijkje in mijn leven te geven zoals het op dit moment is.

Een achtbaan die maar niet lijkt op te houden

De afgelopen 3-4 jaar jaar, waren ontzettend intens. Intense blijdschap voelde ik toen ik plotseling in verwachting was van Lana. Maar tijdens de zwangerschap werden we ook geconfronteerd door corona. En een mega spannende periode brak aan en tijdens de piek, beviel ik ongepland in het ziekenhuis (ik wilde heel graag thuis bevallen). En had ons lieve kleine meisje ook nog eens een hele zware start. Maar gelukkig kwam alles goed!

Alleen 2 maanden later, 7 juni 2020, kreeg ik het gevreesde telefoontje dat mijn vader op sterven lag. Het was nog volop corona. En door de zware start van Lana, durfde ik het niet aan om naar hem toe te gaan. Ik ben daarom telefonisch op de hoogte gehouden tot het moment dat hij zijn laatste adem uitblies. Ook de uitvaart, een lang verhaal kort, heb ik samen met de Gemeente Amsterdam telefonisch geregeld. Het is heel waardig geworden met de muziek die hij zo mooi vond en zijn as is uitgestrooid op de plek waar hij het allerliefste kwam.

Maar wat heb ik mij eenzaam gevoeld in deze periode. Iedereen vond namelijk dat hij mijn tranen niet waard was. En ruimte voor mijn verhaal (laat staan tranen) was er dan ook niet.

Op 2 februari 2021, ontvingen we een telefoontje van het verzorgingstehuis waar mijn schoonmoeder nog maar kort woonde. Ze was overleden aan de gevolgen van corona (in combinatie met borstkanker en alzheimer). Veel nabestaanden heeft ze niet. Wat het geheel extra treurig maakt. Bij zowel het overlijden van mijn vader als Roy’s moeder stonden wij er compleet alleen voor. Het grote nadeel van enig kind zijn. Dit keer waren we wel overal bij. Een uitvaart met een blij baby’tje op je arm, die nog een grootouder verliest zonder gekend te hebben, is enorm surrealistisch.

Maar het grote voordeel, hoe gek het ook klinkt, van een kindje hebben wanneer je mensen verliest is dat het leven doorgaat.

Ongeveer twee maanden later besloot ik dat het geven van borstvoeding mij teveel werd. Het fulltime kolven was een enorme aanslag op mijn lijf, wat ik natuurlijk met heel veel liefde gedaan heb! Alleen lukte het niet om natuurlijk te stoppen. Daarom kreeg ik van de huisarts het medicijn Dostinex om te stoppen met borstvoeding. En dat heeft mij mentaal gewoon gesloopt. Vooral de tweede keer. En wat het extra heftig maakte was dat ik er een week of twee later achter kwam in verwachting te zijn van Lyam. Begrijp mij niet verkeerd; wij zijn zielsgelukkig met ons mannetje!! En ik ben intens dankbaar dat het ons opnieuw gegeven was om in verwachting te mogen raken!! Alleen de timing was intens moeilijk. Ik was onzeker over alles en doodsbang dat ik niet de kwaliteiten had om twee kindjes gelukkig te kunnen maken. Helemaal omdat ik zelf nooit een voorbeeld heb gehad van een broer of zus.

Roy ging helaas mee in mijn angst en onzekerheid. Wat resulteerde in een hele eenzame zwangerschap. Waarbij ik er volledig alleen voor stond. De dagen waren gevuld met angst, korte gesprekken en heel veel liefde voor Lana. Dat heeft ons wel altijd sterk gehouden.

De bevalling van Lyam hebben we gelukkig wel als team gedaan. Ik kreeg de gewenste thuisbevalling in bad, maar helaas verliep deze enorm traumatisch door de ontzettende nare verloskundige die er bij was. Hierdoor heb ik niet alleen mentaal nog maandenlang klachten gehad, maar ook fysiek ben ik er pas sinds een paar maanden weer.

En toen ging Roy na een paar maanden een week op zakenreis en stond ik er alleen voor. De hondjes waren uit logeren bij hun opa. En mijn moeder kwam af en toe een paar uurtjes langs. Dat ging 2 dagen goed en toen werd Lily doodziek. Ze kon niet meer op haar pootjes staan en we dachten dat dit het einde was. Godzijdank kon mijn moeder even oppassen zodat ik met haar naar de dierenarts kon. Ik trof een dierenarts die enorm thuis was in pijnbestrijding. Door zijn hulp heb ik Lily nog een paar maanden bij mij gehad. Al was ze eerlijk gezegd, al verder weg dan ooit.

Op 19 december 2022 (een dag voor mijn vaders verjaardag) moest ik haar na 12 jaar dan ook officieel loslaten.

En dat was mijn breekpunt.  

Ik begon in te zien dat alle relaties om mij heen, mijn gezin uitgezonderd, vergankelijk zijn. Niemand vroeg meer aan mij hoe het mij gaat of ze misschien iets konden doen. En dat was een harde les omdat ik altijd 24/7 klaarstond voor iedereen om mij heen.

En door het verlies van Lily opende zich deuren naar mijn verleden toe. Alle trauma’s die ik als kind heb meegemaakt, en dat zijn er immens veel, lijken mij nu op te wachten. Zo wordt ik verrast door flashbacks op de meest gekke momenten en heb ik enorm veel nachtmerries gehad. Wat allemaal niet nieuw is. Maar het overweldigende gevoel van woede. Die is nieuw.

Toen wij onze camperreis gingen maken stond ik dan ook op een punt in het leven dat ik echt even niet meer wist, hoe ik vooruit moest komen. Hoe ik mijzelf nog langer kon verstoppen achter mijn glimlach. Ik had de kracht er simpelweg niet meer voor. De woede, het verdriet, ik voelde mij genageld aan de grond en voelde zo de noodzaak om te schreeuwen. Dingen kapot te gooien. Het te uiten. Maar ik wist niet hoe ik dit op een gezonde manier kon doen.

Tot dat ik Lily weer om mij heen begon te voelen. Weliswaar in een andere vorm. Maar ik weet dat ze er is. En dat was precies het duwtje in de rug wat ik nodig had.

De deuren naar heling staan open

Ik heb een bewuste keuze gemaakt dat mijn verleden stopt bij mij. Ik ga het niet doorgeven aan mijn kinderen. Of aan de volgende generaties. En daarom ben ik begonnen met mezelf te vragen hoe het gaat, te investeren in mijn huwelijk en in mijzelf, door volop aan persoonlijke ontwikkeling te doen, dag retreats te volgen en te schrijven. Want naast dat ik mama ben (en het toch best rock met die 2 kleintjes van mij), ben ik ook gewoon een individu. Een mens met verdriet, pijn en die heling verdient. En het feit dat ik nu de deuren naar heling heb opengezet geeft zoveel rust en ruimte!

Maar ik ben er nog niet

Godzijdank hebben we net de operatie van Lyam achter de rug (alles is goed gegaan!). Alleen hebben we nog een donkere wolk boven ons hoofd hangen. Het gaat namelijk niet goed met Jaimy. Twee weken na Lily haar afscheid, voelde ik een tumor in zijn bekkie. Daar is hij inmiddels 3x aan geopereerd en de laatste keer hebben wij te horen gekregen dat het zo kwaadaardig is dat een volgende operatie wordt afgeraden. Helaas is de tumor terug en zijn er nog twee bijgekomen. En heeft hij sinds 2 weken bloed in zijn urine. Met pijn in mijn hart moet ik dan ook eerlijk toegeven, dat we de dagen aan het tellen zijn. Iets wat mij extra veel stress geeft omdat Roy over een week weer op zakenreis gaat, dit keer naar Amerika toe, en ik er dus alleen voor sta met de kleintjes en ons hondenkind. Een week lang.

Toch zie ik de toekomst rooskleurig

Hoewel ik weet dat wij onze hondenkinderen binnenkort weer gaan verenigen met elkaar, en ons weer een intens verdrietige periode te wachten staat. Zie ik de toekomst wel rooskleurig. Het gaat super goed met onze kleintjes. Roy en ik zijn een enorm sterk team. En als we onze ogen sluiten voelen we de zon schijnen. En dat moment dat we die zon weer geen najagen, is misschien wel dichterbij dan dat wij ons nu realiseren.

En daarnaast ben ik natuurlijk ook nog steeds heel erg dankbaar. Voor al het moois dat er op ons pad ligt en nog gaat komen. En ik kan niet wachten om al het donkers dat ik nu aan het helen ben straks als licht om ons heen te voelen dwarrelen.

Ik ben klaar voor de toekomst.

Hoe gaat het met jou lief mooi mens? Deel het gerust in een reactie. Ook mag je mij altijd mailen; info@clairesmission.com.