Wanneer een laatste dag gevuld is met wonderen

Mijn lieve mooie hondenkind. Waar moet ik beginnen? Ik wil dit verhaal graag opschrijven omdat ik het voor altijd wil vastleggen. Zodat ik het later kan delen met Lana die iedere dag vraagt waar je bent. Omdat ik mezelf wil helpen herinneren dat wonderen en lichtjes bestaan ook wanneer het donkerder dan ooit lijkt. Omdat ik intens veel van je hou, je in mijn hart zit en ik zo ongelofelijk trots op je ben. En dankbaar voor de 12 jaren die we samen hebben gedeeld. Ook je laatste dag. Die wonderlijke laatste dag die je zelf van begin tot eind geregisseerd hebt.

Een begin zoals altijd.

We wonen in een appartement en in de nacht is de woonkamer jullie domein. Er ligt een heerlijk groot orthopedisch bed, jullie drinkbak is altijd gevuld met vers water, het is er knus, warm en gezellig. Lana wordt om 7 uur wakker en samen met haar en Lyam ga ik naar de woonkamer toe. Direct zodra we de deur openen worden we begroet door jullie vrolijk kwispelende staarten en natte neuzen. Klaar om jullie ochtendwens met ons te delen en de eerste kusjes en knuffels te ontvangen.

Het is goed zo.

Toch is deze dag anders dan anders. Ik zie het in je ogen. De glans is weg. Je wilt je pijnstillers niet meer. Ook het eten smaakt je niet. Al doe je je best voor mij om in ieder geval het natvoer dat ik een paar dagen geleden voor je kocht op te eten. Daarna kan ik je gelukkig overtuigen om toch voor een laatste keer je pijnstillers tot je te nemen. We kijken elkaar aan en ik spreek het hardop uit. Lieverd vandaag is je laatste dag.

De afspraak staat.

Op donderdag heb ik de afspraak gemaakt. Maandag 19 december om 16:30 uur. Het hele weekend hebben we hoop gehad dat je toch weer je brokjes zou gaan eten, de maagbeschermer zou helpen en je niet meer over zou gaan geven. Er waren momenten van hoop. Maar nog meer momenten die mijn angst bevestigde. Ik moet je loslaten.

Ik vond berusting.

Alle dagen was ik op van de zenuwen en zweefde ik tussen hoop en angst. Maar dat veranderde op dit moment. Je had donderdag afscheid genomen van je opa door samen een laatste wandeling te maken. Iedere dag liet je ons een beetje meer los. Je sliep niet meer samen met Jaimy. Zocht steeds vaker je rust op. En toen je mij vanochtend zo diep in de ogen aankeek en je wens met mij deelde, vond ik berusting. En kracht. Ik besloot geen aandacht te geven aan de momenten dat je overgaf en alles liet lopen. Maar aan het maken van mooie laatste herinneringen samen.

De laatste boswandeling.

Zo maakte we samen een prachtige boswandeling. Ondanks de regen en kou, genoten we hier beide intens van. Jij koos de route, ik volgde. Behalve toen je besloot nog een laatste keer te willen zwemmen. Haha! Mijn lieve mooie wonderlijke boef. Dit moment vulde mijn hart met zoveel vreugde. Tot het laatste moment jezelf. Samen natte voeten en een grijns op ons gezicht. Niet veel verder vond je nog een diepe plas waar je even in kon liggen. De weg terug ging moeizaam. Daarom belde ik de dierenarts op met de vraag of we eerder terecht konden. Een kwartier eerder. Om 16:15 uur. Je begreep het en was dankbaar. Toen we thuis waren vond je het heerlijk om nog een keer gedroogd te worden en omhuld te worden met zachte handdoeken. Al mocht ik niet meer aan je buikje komen.

Fijn bezoek en Lana.

En toen ging de bel en was je oma daar. Daar was je heel blij mee! Je begroette haar met veel knuffels en je aanwezigheid. We konden daardoor nog een mooie laatste wandeling maken samen met Lana en Roy, terwijl je oma op Lyam paste. Afscheid nemen van Lana viel je erg zwaar. Binnen een korte tijd waren jullie onafscheidelijk geworden. Hoewel je het soms ook frustrerend vond dat je ouder werd, omdat je voor haar jong wou blijven. Na de wandeling wilde je dan ook direct naar de auto toe. Klaar voor de volgende reis. Maar het was nog geen tijd. Binnen knuffelde ik je nog en gaf ik je nog wat poetsjes. Jaimy nam afscheid van je en je oma ook. Toen was het tijd om te gaan. Je nam alles nog één keer in je op. toen de voordeur openging snuffelde je nog overal en keek je achterom.

Een mooie laatste autorit.

Je bent altijd dol geweest op avontuur en autorijden. Ook dit keer vond je het heerlijk om in de auto te zijn. Je laatste rit. Je ging al snel liggen. In de auto was het sereen. Ondanks dat wij op waren van de zenuwen, zag jij vooral uit naar de bestemming. Toen we bij de dierenarts waren aangekomen wilde we graag nog bij je zitten om je te knuffelen en met je te kletsen. Even de tijd stil te zetten. Maar je gaf ons een kopje tegen de rug en spoorde ons aan. Het is tijd. Laten we naar binnengaan.

Binnen aangekomen werden we gewikkeld in een deken van liefde.

Er waren 2 honden in de wachtkamer die je begroette met kwispels en een natte neus. Toen wij aan de beurt waren, werden we begroet door een hele lieve vrouwelijke dierenarts. Dagen had ik liggen piekeren en het hele verhaal voorbereid wat ik met haar wilde delen. Stiekem hopend op een wonder. Maar bij binnenkomst, kon ik mijn tranen amper bedwingen en nog net uitbrengen ‘het is tijd’. Ze gaf je een paar poetsjes en knikte instemmend. Ik wilde je de tafel besparen en dat was mogelijk. Er was een speciale kamer. Klein en knus met een bank en tafel. De tafel werd aan de kant geschoven. De dierenarts liet ons even alleen en kwam terug met een eerste spuit en een koekje. Een koekje waarvan ik even vergeten was dat je het zo lekker vond. Wat een feest! Je sprong 2x op, zo ver je kon. En samen met Roy gaf ik je de traktatie terwijl de dokter je de prik in je bil gaf. Je hebt het niet gevoeld. Roy en ik tilde je daarna op de bank. Lekker knus tussen ons in, net zoals vroeger toen wij nog met zijn drieën waren. We gaven je oneindig veel poetsjes en kusjes. Vertelde hoeveel we van je houden, hoeveel je voor ons betekent, hoe dankbaar we zijn voor alle tijd die we samen gedeeld hebben. En nog voordat de dierenarts de kamer verliet lag je in een heerlijke diepe slaap. Heerlijk te snurken. Eindelijk zonder pijn. Je ogen waren al leeg, alleen je hartje klopte nog. Toen de dierenarts terugkwam met de tweede prik en een assistente, waren we nog even bang dat je misschien wakker zou worden van het scheerapparaat of dat de prik pijnlijk zou zijn. Maar het ging heel snel lieverd. Nog voordat de spuit leeg was liet je een laatste zucht en stopte je hart.

Je bent gekomen in liefde en gegaan in liefde.

Je loslaten valt ons heel zwaar. Net zoals de rit terug naar huis en alles dat daarna volgde. Maar lieverd, daar wil ik nu niet bij stilstaan. Deze laatste dag was gevuld met wonderen en liefde. En in ons hart, herinneringen en gedachten leef je altijd voort. We houden van je lieverd. Oneindig veel. En proberen troost te vinden in de gedachten dat je op ons wacht op een prachtige plek waar we ooit samen weer van elkaars aanwezigheid mogen gaan genieten.