En toen was hij daar… Lyam! (ons bevallingsverhaal)

Het is 26 maart, mijn oma is vandaag jarig en over 3 dagen ben ik officieel uitgerekend. Maar wat zou het leuk zijn als ik vandaag zou gaan bevallen! In de ochtend aai ik dan ook liefdevol over mijn buik en laat ik ons kleintje weten dat vandaag een mooie dag is om ter wereld te komen. En zo ga ik de dag ook in. Ik poets en ruim ons huis op, pak de laatste spullen in en in de middag genieten we samen van de heerlijke warme lentezon. En dan breken plotseling mijn vliezen… Benieuwd hoe dit afloopt, naar ons bevallingsverhaal en meer? Ik deel het allemaal met je in dit blog artikel.

Schat… Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!

Het is rond 16 uur, we hebben heerlijk genoten van de eerste warme lentezon, Lana heeft buiten voor de eerste keer haar Duplo in een badje gedaan en we zijn net naar binnen toe gegaan om haar schone kleertjes aan te doen en alles op te ruimen. Ik heb net geplast, maar wanneer ik naar de prullenbak toe loop om een luier weg te gooien, voel ik een plas water langs mijn benen lopen. Ik heb een jurkje aan en zie direct dat het water doorzichtig is. ‘’Woehoeeeee! Schat! Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken en het ziet er goed uit!’’ Ik voel mij euforisch! Snel besluiten we nog een paar laatste foto’s te maken met buik en dan duik ik de keuken in om te koken.

Waar blijven de weeën?

Ik had verwacht dat de weeën direct zouden komen nadat mijn vliezen waren gebroken, maar dat duurder een stuk langer dan verwacht. Volgens de verloskundige geen reden voor paniek omdat het 24 uur mag duren voordat de weeën komen wanneer je vliezen gebroken zijn. We zijn dan ook redelijk relaxed. Tot dat ik mij na het eten ineens besef dat we nog steeds geen naam hebben voor een zoon. Roy wilde dit keer namelijk heel graag de namen bedenken. Voor een meisje is het gelukt maar voor een zoon nog niet.. Paniek, paniek. Omdat ik 100% zeker weet dat we in verwachting zijn van een zoon. De hele zwangerschap heb ik gezegd dat ik dol ben op de naam Colin, maar Roy denkt daar plotseling anders over. Stresssssss… Maar gelukkig hebben we de namen voor een zoon binnen een uur gevonden. Wat een opluchting!  

Woehoeeee! Daar zijn ze!

En alsof het zo heeft mogen zijn, is het precies op dit moment, rond 22 uur, dat de weeën beginnen en al vrij vlot heel hevig zijn. Ik bel de verloskundige op en baal als een stekker wanneer precies de verloskundige opneemt waar ik totaal geen klik mee heb. Maar ik besluit dit los te laten en er het beste van te maken. Daarna bel ik direct mijn moeder op. De dag daarvoor ben ik namelijk lelijk gevallen toen ik de kussens naar buiten toe wilde brengen. Godzijdank niet op mijn buik, maar wel naar voren toe. Ik heb de val met mijn knieën en handen opgevangen. Lana stond op dat moment achter mij en zag alles gebeuren. Vreselijk! Ze was enorm overstuur en er de hele dag mee bezig. Het leek ons dan ook niet verstandig om haar bij de bevalling aanwezig te laten zijn. Ze is dol op haar oma, dus we hadden bedacht dat wanneer ze wakker zou worden, ze lekker verder kon slapen met oma.

Tijd om het bevalbad op te blazen.

Zowel de verloskundige als mijn moeder waren er binnen no time. Ik kreeg direct groen licht voor een thuisbevalling. Woehoeeeee! Mijn droom komt uit! Samen met mijn moeder blaast Roy het bevalbad op en vult het daarna met heerlijk warm water. Een enorm project! Want omdat het nacht is, is het warme water schaars (het grote nadeel van ons duurzame appartement) en moet er na een paar liter al overgegaan worden op gekookt water uit de waterkoker.

Wat is warm water toch fijn.

Zodra er een laagje water in het bad staat, ga ik er direct in zitten. De weeën zijn inmiddels al behoorlijk heftig en gezellig kletsen wanneer ze er zijn zit er niet meer in. Maar net zoals tijdens de bevalling van Lana, lukt het mij super goed om ze weg te puffen en mindful in mijn bubbel te zitten. Ik zet de muzieklijst aan die ik voor onze kindjes heb gemaakt. Roy is druk in de weer met zorgen dat ik genoeg drink en mijn moeder met het water aanvullen voor het bad. Ik voel mij zo intens dankbaar voor deze prachtige, lieve en mooie mensen! En wat ben ik blij dat mijn moeder er bij is!

Samen één.

En op een gegeven moment veranderen de ontsluitingsweeën in persweeën. Ik ben inmiddels al een paar keer getoucheerd en weet dat dit inderdaad het moment kan zijn dat het zo ver is. Vooral omdat ik het hoofdje voel en alles in mij schreeuwt dat ik mij mag overgeven en mee mag gaan in deze flow. Net op dat moment wil de verloskundige mij weer toucheren. Ik zeg nee, maar hardhandig duwt ze mijn benen uit elkaar om opnieuw te voelen hoeveel ontsluiting ik heb. Pfffff wat voelt dit naar en intens pijnlijk. Ik ben helemaal uit mijn flow en als ze dan ook nog zegt dat ik ze weg moet puffen omdat er nog een randje zit, verlies ik het vertrouwen. Maar gelukkig zit Roy achter mij. Hij vraagt mij liefdevol en zacht of het mogelijk is om mij om te draaien, op mijn knieën zodat we naar elkaar kunnen kijken. Ik luister naar hem. Hij pakt mijn handen en bij ieder perswee wieg ik mijn lichaam en is hij mijn anker. Tot dat er een kracht is die alles van mij overneemt. Ik wordt overmand door een soort oerkracht inclusief oer geluiden.  

En dan voel ik het hoofdje…

Op dat moment stelt een hele lieve kraamverzorgster zich voor en helpt mij weer adem te halen richting mijn buik omdat ik op het punt sta om te hyperventileren. Het is het laatste duwtje wat ik nodig heb. Precies op dat moment voel ik het hoofdje. Ik rijk naar beneden toe en voel haartjes en met de volgende wee nog iets meer en dan heb ik ons baby’tje vast.   

Welkom lieve mooie Lyam Mark Duncan!

Op dat moment komt mijn moeder binnen met Lana op haar arm. Ze is net wakker geworden en heeft voor de eerste keer de hele nacht in haar eigen bedje geslapen zonder wakker te worden. Ik ben zo trots op haar! Ze komt direct naar het bad toe. Roy knipt de navelstreng door en op dat moment ontdekken we met elkaar dat Lana een broertje heeft gekregen. Hoe magisch! Lana is direct verliefd en geeft haar broertje een kusje.

Op 27 maart 2022 om 05:43 uur is onze prachtige zoon Lyam Mark Duncan thuis geboren in bad ♥. We hadden hem geen betere naam kunnen schenken.

Droombevalling?

Ik heb enorm veel pech gehad met de verloskundige. De hele bevalling is ze op de bank blijven zitten, gapend en kijkend in haar telefoon. Ze heeft mij niet gerustgesteld toen ik het nodig had of een go gegeven toen ik mocht persen. Ook de controles bij Lyam heeft ze niet allemaal gedaan. Want nog geen kwartier na de bevalling, vloog ze de deur uit en moesten we zelf uitvinden hoe het bevalbad leeggemaakt moest worden. De enige momenten dat ze van de bank af kwam was om mij te toucheren. Dit gebeurde op momenten dat ik dat niet wilde en dat heb ik als heel vervelend ervaren. Maar… Het heeft er ook voor gezorgd dat ik terug kan kijken op een bevalling die ik volledig samen met Roy en mijn moeder heb kunnen doen. Thuis, in bad, zonder pijnstilling. Alles waar ik ooit van heb durven dromen! Daarnaast duurde de bevalling maar 6 uur, waarvan 10 minuten persen. Zo’n groot verschil als de bevalling van Lana die 36 uur duurde! Ook had ik maar 1 hechting en deed onze kleine man het direct perfect. Dus als ik terugkijk op de bevalling dan kan ik absoluut zeggen dat het een droom was die werkelijkheid is geworden.

To be continued…

Inmiddels is ons lieve knappe mannetje 6 weken oud en hebben we een feestje achter de rug (we hebben Lana haar 2^de verjaardag gecombineerd met een kraamfeestje), zit Roy’s verlof erop en krijg ik langzaam een ritme met 2 kindjes. En wat ook super fijn is, is dat ik langzaam weer mag gaan beginnen met sporten en afvallen! Iets waar ik mij enorm op verheug! Dit is dus het einde van mijn ‘blog verlof’ want er is zooooo veel wat ik met je wil delen! Dus… Tot snel! 😀

Heel veel liefs van ons allemaal!

PS: Mocht je het leuk vinden om een kaartje te sturen naar Lyam, vraag dan gerust naar ons adres.  ♥