Ons bevallingsverhaal

Eigenlijk was ik er de hele zwangerschap best wel een beetje bang voor; de bevalling. Het idee van medisch worden (vooral nu met de coronapandemie), knippen, uitscheuren en meer bezorgde mij regelmatig de kriebels. Toen de dag aanbrak en de weeën begonnen waren we dan ook helemaal klaar voor onze holistische thuisbevalling; het bad stond klaar, de birthing ball was opgeblazen, de muzieklijst stond aan en de kaarsjes op zijn plek. Maar na 24 uur weeën en maar 2 cm ontsluiting sloeg mijn meditatieve staat om in uitputting. Benieuwd hoe dit af is gelopen en hoe ons kleine meisje ter wereld is gekomen? Ik deel het met je in dit blog artikel.

Yes! Het is begonnen!

Ik merkte al een paar dagen dat het begon ‘te rommelen’. Het werd steeds lastiger om te zitten, de kleine was drukker dan normaal en ik had regelmatig harde buiken zonder dat daar echt een reden voor was. Samen met Roy keek ik vrijdagavond 10 april naar The Voice Kids en toen ik moest plassen kreeg ik de schrik van mijn leven; bloed. Roy had gelukkig onthouden dat dit positief nieuws betekende en ook de verloskundige bevestigde dit gelukkig. De bevalling is begonnen! En hoe! Vanaf dat moment kreeg ik direct heftige weeën. Ondanks dat ik geen enkele bevallingscursus heb gedaan, wist ik precies hoe ik moest handelen en welke ademhalingsoefeningen ik kon doen om de pijn te verzachten.

Uiteindelijk is de verloskundige die zelfde avond nog langsgekomen om te checken hoe alles ging met mij en de kleine. Ze gaf aan dat de echte bevalling nog wel even kon duren en dat het belangrijk was dat ik probeerde te slapen. Een bijna onmogelijke opgave, omdat alle houdingen pijnlijk waren. Maar… Met de gedachte dat we ons kleintje in no time vast konden houden was het de adrenaline die overwon. Yes! Het is begonnen! Nog even!

24 uur later…

Inmiddels was de verloskundige al 3x langs gekomen. De weeën werden namelijk steeds heftiger en zaten al een tijd in de ontsluitingsfase, alleen kwam de ontsluiting maar niet op gang. Na 24 uur zat ik nog steeds op maar 2 cm (je hebt 10 cm nodig om te mogen gaan persen). Heel voorzichtig gaf de verloskundige dan ook aan dat het moment was aangebroken om na te denken over een andere optie. Gezien mijn pijn, het feit dat ik al 24 uur niet had geslapen en ik uitgeput begon te raken zou het een goed idee zijn om naar het ziekenhuis te gaan voor de bevalling en voor een ruggenprik te kiezen.

Medisch worden was mijn ergste nachtmerrie en ik barstte dan ook in tranen uit. De verloskundige gaf aan dat er nog één optie was wat we konden proberen. Namelijk een uur lang op de birthing ball gaan zitten onder een hele warme douche. Zij zou ondertussen in de woonkamer op ons wachten. Wanneer ik na dit uur meer ontsluiting zou hebben, dan zou ik groen licht krijgen om thuis door te mogen gaan met de bevalling.

Het heeft zo moeten zijn.

We wonen in een heerlijk duurzaam appartementencomplex en hebben zelfs onze eigen zonnepanelen. Hoewel we overal super blij en tevreden mee zijn, is er één heel groot nadeel. Het gebeurt regelmatig (vooral laat in de avond en nacht) dat we geen warm water hebben. Tien keer raden wat er na nog geen 5 minuten gebeurde toen ik op de birthing ball onder de douche zat… Yes.. Het water werd ijskoud. Ik wist direct dat dit een teken was.

Aangekleed en compleet van slag, moedigde Roy mij aan om nog even de tijd te nemen om mijn mama te bellen. Via de app hielde we haar samen met de opa to be continu op de hoogte. Toen ik haar belde wist ze dan ook al een beetje dat het ‘foute boel’ was. Rustig deed ik al puffend mijn hele verhaal. Waarop ze niet beter, liever en zorgzamer had kunnen reageren. De boodschap? Het maakt niet uit hoe de kleine ter wereld komt, zolang we beide maar gezond zouden zijn en blijven.

Toen we ophingen was er een hele waas van rust en acceptatie over mij heen gekomen. Ik deelde met iedereen dat ik er klaar voor was. Knuffelde met Lily en Jaimy, deed de laatste dingen in de bevallingstas (jeeeej, voor mijn checklist), trok mijn schoenen aan (met een beetje hulp) en samen waggelde we naar beneden richting de auto.

‘’Heeft u buikpijn?’’

Aangekomen bij het Amstelland Ziekenhuis in Amstelveen (waar ik zelf ook geboren ben), kwamen we in een hele surrealistische wereld terecht. De hoofdingang was gesloten, maar bij een zijingang stonden 2 witte tenten waar we ons moesten melden. De verloskundige had ons al geïnformeerd dat er een aantal vragen gesteld zouden worden om te controleren of we geen corona zouden hebben. Eén van die vragen was ‘’heeft u buikpijn?’’, ze heeft zeker 3x herhaald dat we dan resoluut ‘’NEE’’ moesten antwoorden ondanks de zware weeën.

Uiteindelijk duurde de vragenlijst en het wachten 10 minuten. Vervolgens werden we naar de verloskundige afdeling begeleid (al wandelend, want ik weigerde om in een rolstoel te gaan zitten).

Wat een liefde!

Aangekomen op de verloskundige afdeling ging alles eigenlijk super snel. We kregen direct onze eigen bevalling suite en ook het aanmelden + inschrijven ging heel erg vlot. Wat ik heel mooi en fijn vond, was dat er ook ruimte was voor ons verhaal. Ik had een heel bevallingsplan gemaakt en hoewel ik geaccepteerd had dat ik in het ziekenhuis terecht was gekomen, was het verre van de droom bevalling die ik zo graag had gewild. De verloskundige reageerde hier één voor één zo liefdevol op. Ze gaven allemaal aan dat ik er echt alles aan had gedaan en dat ik geen andere optie had.

Door de hevigheid van de weeën, de pijn en mijn vermoeidheid, werden de verschillende pijnstillingsmethoden direct doorgenomen. Iets wat ik thuis ook al had gedaan met de verloskundige die mij alle voor- en nadelen had gegeven. Hierdoor kon ik heel snel schakelen en wist ik al dat alleen de ruggenprik voor ons een optie was.

De anesthesioloog werd direct gebeld en ik denk dat het alles bij elkaar maximaal 45 minuten heeft geduurd toen ik met infuus en ruggenprik in bed lag met de boodschap; ‘’ga nu maar even een paar uurtjes slapen lieverd, morgen heb je de kleine in je armen.’’

De ruggenprik viel mij trouwens alles mee en heb ik op dat moment echt als een cadeautje tijdens de bevalling beschouwt! En we hebben gigantisch veel geluk gehad! Roy mocht namelijk de hele nacht (en bij de hele bevalling) blijven en heeft een heerlijk (slaapbank)bed gehad op de kamer.

Mee gaan met de flow.

Ondanks dat ik pijnvrij werd door de ruggenprik, lukte het mij niet om in slaap te komen. De gedachte aan ons kleintje die ik over een paar uur in mijn armen mocht houden en alle veranderingen die er in een korte tijd hadden plaatsgevonden, zorgde ervoor dat ik mij meer ontwaakt voelde dan ooit. Alle geluiden, bewegingen, de spanning die in de lucht hing en de onwetendheid voor wat komen ging, het had iets magisch. Alsof ik in die laatste uurtjes afscheid nam van de vrouw die ik was en de nieuwe versie van mezelf leerde kennen en omarmen.

In die momenten liet ik alles los en kwam ik in de flow van dat moment terecht. Gekscherend sprak ik met de dienstdoende verloskundige en zuster af, dat de kleine voor 8 uur in de ochtend geboren zou worden (tijdens hun shift). Uiteindelijk is dit niet gelukt, ik zat toen pas op 4 cm ontsluiting. Maar gelukkig werd hun shift overgenomen door ook weer een hele lieve en kundige verloskundige + zuster.

Met spoed een keizersnede of toch niet?

Niet lang daarna braken er een paar hele spannende uren aan. Ondanks de extra weeënopwekkers die ik al sinds de nacht ontving en de ontsluitingsweeën die ik zelf had, wilde het maar niet vlotte met de ontsluiting. Omdat de bevalling nu wel heel erg lang duurde, begon ook ons kleintje uitgeput te raken. Daarom werden haar MOD waardes regelmatig gecheckt (dit deden ze door een krasje op haar hoofdje te maken voor een bloed sample, die direct werd geanalyseerd). Bij de 4^de keer werd het echt serieus. De waardes zakte en het zuurstof gehalte nam af. De gynaecoloog was inmiddels al op de hoogte en ook wij kregen nu het nieuws te horen; als er niet binnen nu en 10 minuten volledige ontsluiting is, dan gaan we over tot een spoed keizersnede.    

En toen gebeurde het wonder.. Opeens was ik binnen 10 minuten van 4,5 cm ontsluiting naar volledige ontsluiting gegaan. Ik mocht het zelf gaan doen!! Maar wel met een deadline. Binnen 30 minuten moesten we ervoor zorgen dat ons kleintje op mijn borst lag. Daarom werden de weeën opwekkers weer verhoogd en de ruggenprik uitgeschakeld. GO TIME!

Slik…

En dan voel je opeens alles weer en moet je als een gek gaan persen bij iedere wee die je voelt. Roy hield mijn hoofd vast en bracht het naar mijn borst. Ik sloot mijn ogen en probeerde in contact te blijven met ons kleintje, terwijl de verloskundige mij streng bleef toespreken. Mijn hemel, wat deed dit een pijn. De weeën zwakte af en maakte ruimte voor pijn. Ik kon niet meer. Compleet uitgeput. Maar ik moest. En door. En door. En door. Ik had het gevoel dat ik compleet uitscheurde. Maar toen ik hoorde dat ons kleintje het echt moeilijk kreeg, kwam er een oer gevoel los die ervoor zorgde dat ik alles gaf. Ik zei ‘’ja’’ tegen de vacuümpomp omdat ik wist dat dit haar leven zou kunnen redden en ‘’ja’’ tegen een knip. Alles voor ons kleintje.

En daar was ze! Lana Charlize Novalie Richardson, onze dochter.

Op het moment dat ik mijn ogen opende en naar de verloskundige keek zag ik de paniek in haar ogen. Op dat moment zei ze ‘’het is een sterrenkijker’’. Net toen ik in paniek wilde raken en wilde vragen wat dit inhield, kwam ons meisje ter wereld. Ik was de eerste die riep ‘’we hebben een dochter!’’. Ze werd op mijn borst gelegd en direct kreeg ik dat gevoel van thuiskomen. Intens gelukkig en verliefd. Zo van mij, zo van hem, zo van ons samen. Wat hebben we dit goed gedaan!

Dit bericht bekijken op Instagram

Welkom op de wereld lief kleintje! Nu al zo’n doorzetter, heerlijk expressief, sterk en met de mooiste glimlach van de hele wereld. Wat een enorme wereldverbeteraar zul jij later zijn. ~ Wij zijn intens gelukkig en onbeschrijfelijk trots dat onze liefde handjes en voetjes heeft gekregen. ~ Op 12-04-2020 om 12:26 uur is onze beeldschone dochter Lana Charlize Novalie Richardson geboren in Amstelveen. ~ Mocht je haar een kaartje willen sturen, vraag dan gerust ons adres. ❤️ ° ° #alleenmaarliefde #welkomliefmeisje #onzedochter #welcometothisworld #puresoul #yoursocute #loveatfirstsight #loveyou #liefde #ikhouvanjou #bevallen #nieuwleven

Een bericht gedeeld door Claire Richardson – vVdC (@clairesmission) op 15 Apr 2020 om 2:22 (PDT)

Opstartproblemen..

Gelukkig was er alle tijd voor het laten uitkloppen van Lana’s navelstreng en mocht Roy deze daarna doorknippen. Toch merkte we zelf ook al dat er iets niet helemaal goed ging. Ons meisje had moeite met ademhalen. Na een korte heerlijke huid op huid kennismaking met mij en Roy, werd ze direct meegenomen naar de couveuse afdeling voor meer onderzoeken en extra zuurstof. Roy ging mee en ik bleef alleen achter om gehecht te worden.

Pas op deze afdeling kregen we echt te maken met de corona maatregelen. Slechts 1 ouder was welkom, waardoor we af moesten wisselen in shifts en alleen ik mocht bij haar blijven slapen. Uiteindelijk is ze direct aan het zuurstof gelegd en aan allerlei monitoringsapparatuur, er is geprobeerd een infuus te prikken en er is meerdere keren in haar hieltjes geprikt om bloed af te nemen. Godzijdank werd ze in de nacht van het zuurstof gehaald en waren alle uitslagen goed. We waren dan ook super blij en dankbaar dat ze de volgende ochtend met ons mee naar huis toe mocht en alles in orde was. Ik gun het geen enkele ouder toe om je kleintje zo te zien struggelen.

Woehoeeee! Naar huis!

Wat is het een heerlijk gevoel om je kleintje in te pakken en samen naar huis te mogen gaan! Ik was zo blij dat Roy de draagdoek had meegenomen. Want.. We moesten via dezelfde uitgang naar buiten toe die we ook binnen waren gegaan. Ongelofelijk bizar, omdat we op dat moment moesten zigzaggen door mensen die buiten stonden met corona klachten. Heel surrealistisch. Ik denk dat geen enkele net bevallende vrouw zo hard heeft gelopen als ik op dat moment. Te bizar dat je daar met een kwetsbaar newborn baby’tje aan blootgesteld wordt.

To be continued…

Inmiddels zit onze kraamweek er op en hebben we ook al een heerlijke week samen met elkaar mogen genieten. We zijn zo intens dankbaar, verliefd en blessed! Toch was het niet een compleet zorgeloze periode. Maar dat is genoeg voer voor een nieuw blog artikel en… Die deel ik binnenkort met je! To be continued… 😀

Heel veel liefs van ons allemaal!

PS: Mocht je het leuk vinden om een kaartje te sturen naar Lana, vraag dan gerust naar ons adres. Door de heftige bevalling en omdat we momenteel geen visite ontvangen, verzamelen we kaartjes met lieve wensen die voor ons mooie meisje zijn als aandenken aan deze bijzondere tijd. ♥